داشت می‌رفت خم شد و بوسید
طفل خود را که گرم بازی بود
و کلاه خیال بر سر داشت

نگهش سوی همسرش چرخید
که رخ از اشک دیدگان تر داشت
مرد از عمق سینه آه کشید
چرخش دیدگان مشتاقش
سوی همسر به روی ماه دوید

خوش باشی ای فلات شهیدان که دیر نیست
دستان شرقی تو بت غرب بشکند

دین و دنیای توامان زهراست
از زمین بگذر، آسمان زهراست

تا عطر تو بین باغ پیچید
هر شاخه به احترام گل کرد

نیاکانم درختان اصیلِ زاگرس بودند
شکوفا می‌شود با هر درختی روح اجدادم

به لمس شاپرکی تازه می‌شود جانم
خمیدن قد گلبوته‌ای عذاب من است

دستاس عالم است به دستان مادرم
می‌چرخد عاشقانه به فرمان مادرم
عمری زمین و هرچه در آن هست و آسمان
هریک نشسته گوشه‌ای از خوان مادرم
ما با دَمَش میان عدم قد کشیده‌ایم
هستی شروع شد به فراخوان مادرم

اگر ایراد در کار است، ایراد از مسلمانی‌ست
مسلمان! کار ما ایراد دارد، مشکل از دین نیست

با واژۀ مرگ جان تو بیگانه‌ست
تو زنده‌تر از تمام آدم‌هایی

مادربزرگ عطر برنج شمال بود
کم بود نان سفره‌اش اما حلال بود!
در دست‌های ظرفِ گلِ سرخی‌اش مدام
یک قاچ سیب و چند پر پرتقال بود!
یادش بخیر! آمدن از خانه‌ی "عزیز"
بی پاکت نخودچی و کشمش محال بود!

عبادت در عبادت در عبادت بندگی بودی
اگر گاهی کتابت بسته شد، سجاده وا کردی

ایران من! عزیزتر از جان من سلام
تهران من سلام و خراسان من سلام

نظر به هرچه کنی، رنگ اعتبار ندارد
به چشم بسته ز دنیای آب و رنگ برون آ

بنشین شبی به خلوت خود در حضور خویش
روشن کن آسمان و زمین را به نور خویش
طوفان اگر گرفت، تو کشتی نوح باش
رو کن به‌وقت خشم چو موسی به طور خویش
گم‌گشتۀ تو در تو نهان است و غافلی
در غیبتش بکوش برای ظهور خویش

می‌رسد از دور آوازی به گوش
می‌برد از من قرار و صبر و هوش
این صدای دلنشین آواز کیست؟
این صدا آواز پای زندگی‌ست
می‌شناسم صاحب آواز را
می‌شناسم آن سراپا ناز را

و شیطان چه دارد؟ هیاهو، هیاهو
هجوم صداها از آن سو، از این سو
به نعره، به نفرت، به طعنه، به تهمت
صداها سه‌شعبه، صداها دوپهلو
دمیده به گوسالۀ سامری باز
به آواز فتنه، به آوای جادو

اسیر حسن تو برگ گل است، شبنم هم
دخیل عصمت تو آسیه‌ست، مریم هم
ز هر دمت همه سر می‌رود عصارۀ وحی
که با رسول خدا همسری و همدم هم
تو کیستی؟ جبل‌النور خانۀ احمد!
که تکیه کرده به نور تو کوه محکم هم

می‌خواهم این که آینۀ جان ببینمت
کاری مکن که آینه‌گردان ببینمت
پوشیده باش در دل من، مثل رازِ عشق
باری چه حاجت است نمایان ببینمت
ای گوهر نفیس، نَفَس در هوس مَزن
در پرده باش تا که درخشان ببینمت

مست می‌آیی که شور «لاتخف» را بنگری
صبح رستاخیز ایوان نجف را بنگری
می‌روی با میثم تمار در آن رستخیز
تا سماع جرعه‌نوشانِ سَلف را بنگری

با جانِ شمع هوهوی طوفان چه می‌کند؟
با تخته‌پاره، سیل خروشان چه می‌کند؟
از حال من سراغ گرفتی، بیا ببین
با خاک مرده، باد غزل‌خوان چه می‌کند؟

فصل زمستان بود
حرف درخت پیر
توی گلویش ماند
اما تحمل کرد
فصل بهار آمد
حرف درخت پیر
با شاخه‌ها گل کرد

وطن بسوزد و من در خروش و جوش نباشم!
خدا کند که بمیرم وطن‌فروش نباشم!
خدا کند که بیفتد سرم به دامن میهن
ولی به روز خطر بار روی دوش نباشم

شاهی و به درگاه شما بنده غلامم
خورشید خراسانی و هستی تو امامم
از دور سلامت کنم و واجب شرعی‌ست
آقا که دهی پاسخ گرمی به سلامم
ده روز کنار حرمت خانه گرفتم
تا بوی غذای تو بیاید به مشامم

دیدار بهاری من و گنجشکان
آرامش جاری من و گنجشکان
من این‌طرف میزم و آن‌ها آن‌سو
صبحانۀ کاری من و گنجشکان

رسوایی دیگری‌ست، سرّی‌ست مرا
بیخوابی خوش‌تری‌ست، سرّی‌ست مرا
دلتنگی دلبری‌ست در سینۀ من
با تیغ غمش سری‌ست، سرّی‌ست مرا

سبز همچون سرو حتی در زمستان ایستادم
کوهم و محکم میان باد و طوفان ایستادم
بر تنم رخت سپیدی چون لباس رزم مانده
خاکریز اینجاست، جان‌برکف به میدان ایستادم
پای تخت هر مریضی پای سجاده‌ست گویا
در نماز عشق با چشمان گریان ایستادم

این حسن کیست که عالم همه خُمخانۀ اوست

جز عشقِ تو، به هر دو جهان یاوریم نیست
شادم که جز غم تو غم دیگریم نیست
در نور جذبۀ تو، چو پروانه سوختم
آری چنان تمام، که خاکستریم نیست

در عالم توحید من و مایی نیست
موجیم و به‌ جز غم تو دریایی نیست
دنبال چه هستیم، که در پردۀ غیب
پنهانی و جز تو هیچ پیدایی نیست

فارغ از هرچه امّا و آیا و زیرا
روح دریایی و رودها را پذیرا
ای که روح تو را کوه‌ها می‌شناسند
دست‌های تو را ریشه‌های کتیرا

من شرابم، شادی‌ام، شیون نمی‌آید به من
رودی از روحم، سراب تن نمی‌آید به من
هر قبایی را که خیّاط تعلّق دوخته‌ست
تن زدم، امّا سر سوزن نمی‌آید به من
شهر خاکِ خانه‌ها را بر سر خود ریخته‌ست
کوچ، همراهم بیا مسکن نمی‌آید به من

گفتم بروم بانک کمی وام بگیرم
پشتم بشود گرم که آرام بگیرم
منظور من از پشت همین پشت طبیعی‌ست
بی‌جامه شود سرد مگر وام بگیرم
خود را نکنم پیر و به کامی برسانم
در عهد جوانی که نشد کام بگیرم

من یک زنم آزادی‌ام را دوست دارم
ایرانی‌ام، آبادی‌ام را دوست دارم
در سایه‌ای مردانه دلگرمم به فردا
من همسر مردادی‌ام را دوست دارم
هم مادر و مادربزرگم خانه‌دارند
این شغل مادرزادی‌ام را دوست دارم

از تب و تاب صبح بی‌تابند
ماه کامل، مراد مهتابند
مثل سلمان، عزیز خطۀ پارس
عین عمار مثل اصحابند
گاه وقف حرم مدافع نور
گاه خلوت‌نشین محرابند

غریبم، جز تو می‌دانم رفیق و آشنایی نیست
صدایت می‌زند اندوه من، جز تو خدایی نیست
بلد یا نابلد سوی تو می‌پوید نیاز من
که جز ناز تو در شش سوی عالم ماجرایی نیست
همین هیچم که محتاج تو هستم، هرچه فرمایی
همین هیچم، همین هم بر درت کم ادعایی نیست

بعد از این طوفان سنگین فصل باران‌های آهنگین می‌آید
کاروان در کاروان گل، با صدای پای فروردین می‌آید
روح صحراها گل‌افشان، جان مشرق‌ها و مغرب‌ها درخشان
خاک لبریز از نیایش، از تمام دشت‌ها آمین می‌آید
می‌تراود در فلسطین، می‌درخشد در بلندی‌های جولان
در شبی سرشار حیرت، مثل ماه از آسمان پایین می‌آید