من پیشنهاد میکنم یکی از مسائلی که مورد تکیه و توجّه و تعمیق واقع میشود، مسئلهی هوش مصنوعی باشد که در ادارهی آیندهی دنیا نقش خواهد داشت... باید کاری کنیم که حدّاقل به ده کشور اوّل دنیا در این مسئله برسیم.
جمهوری اسلامی ایران باید در رقابت منطقهای و جهانی عرصه هوش مصنوعی، به ویژه در عرصه علمی، بر قلههای اقتدار بایستد. در بسیاری از کشورهای پیشرفته جهان، برای استقبال از این تغییر بسیار مهم فلسفی، اقتصادی، اجتماعی و مدیریتی، سندهای مفصلی در دست تهیه است تا بتوانند در آینده این تحولات سهمی داشته باشند.
اگر هوش مصنوعی را در کشور پیادهسازی کنیم، اما مردم نحوه استفاده از آن را ندانند، این فناوری به هیچ دردی نمیخورد. برای مثال، با وجود گوشیهای هوشمند، بسیاری از افراد از تمام امکانات آنها بهرهبرداری نمیکنند، چون آموزش کافی در این زمینه ندیدهاند. وقتی مردم ندانند که گوشیهای هوشمند فقط برای برقراری تماس نیستند، بلکه امکانات بسیار بیشتری دارند، از آنها بهرهبرداری بهینه نمیشود.
کشوری که در هوش مصنوعی مستقل باشد و بتواند نیازهای خودش را آنجوری که خودش صلاح میداند در این حوزه به کار ببرد، قدرتمند میشود. بهترین مثالی که ما در این زمینه داریم، صنایع دفاعیمان است.
سلامت، بانکداری و رشتههای مختلف، حوزههایی هستند که یک حاکم باید از این فنّاوری در آنها استفاده کند. حاکم باید از محتوای شبکههای اجتماعی تحلیل داشته باشد، ببیند بین مردمش چه میگذرد و ذائقهشان چیست. صاحبان پلتفرمها، آن کسانی که مثلاً دارند الگوریتمهای هوش مصنوعی را طرّاحی میکنند و دادههای بزرگ را جمعآوری میکنند، اینها هستند که قدرت دارند.
امروز در حوزهی علوم انسانی و اسلامی، در هر تعریفی که ما از فرایند و مراحل پژوهش بخواهیم به دست بدهیم، به نظر میرسد هوش مصنوعی تقریباً در تمام این فرایندها و در تمام این مراحل توانسته و میتواند نقش ایفا کند.
اقتصاد دیجیتال و فناوری هوش مصنوعی دو عامل کلیدی در رشد و توسعهی اقتصادی هستند و میتوانند به تحقق رشد ۸ درصدی اقتصاد کمک کنند. افزایش بهرهوری، ایجاد شغل و توسعهی بازارهای جدید، بهبود خدمات عمومی و در نهایت جذب سرمایهگذاری در این حوزه به دلیل جذابیت و بهروز بودن فناوری، میتواند به توسعهی سایر صنایع و رشد اقتصادی کشور کمک کند.
سکوی ملی هوش مصنوعی، چیزی فراتر از یک نرمافزار است. این یک زیرساخت حیاتی است که میتواند در آینده، پایهی تصمیمگیریهای کلان کشور باشد. چرا؟ چون با معماری عاملمحور (Agent-Based) این امکان را میدهد که هر سازمان و دستگاهی بتواند عاملهای هوش مصنوعی مختص به خود را داشته باشد، بدون آنکه نیاز به وابستگی به سرویسهای خارجی داشته باشیم.