چشم‌مان به دست دشمن نباشد

 
تجربه‌ی چهل ساله‌ی انقلاب
در طول سال‌های بعد از انقلاب نیز همواره کشور با مشکلات و تهدیدهای بیرونی مواجه بوده است، اما تجربه‌ی تاریخی این چهل ساله نشان می‌دهد هرجا که مدیرانی انقلابی و کارآمد، و نترس و شجاع روی کار بوده‌اند، حتی با وجود مشکلات عدیده، باز هم توانسته‌ایم پیشرفت کنیم. مثلا «در سخت‌‌ترین دوره‌‌های محاصره‌‌ی اقتصادی جوان‌های ما توانستند سلاح‌‌هایی را بسازند که در همه‌ی دنیا آن سلاح‌‌ها را غیر از آمریکایی‌‌ها و یکی دو دولتِ عزیزکرده‌‌ی آمریکا هیچ‌کس نداشت. همین موشک ضد تانک «تاو» را جوان‌های ما در چه شرایطی ساختند؟ همه‌‌ی درها رویشان بسته بود، اما ساختند.»(۱۳۸۴/۰۶/۳۱)

کار جامع بر روی علم سلول‌های بنیادی و تأسیس پژوهشکده‌ی "رویان" در سال ۷۰ نیز فقط با شش میلیون تومان آغاز شد. دکتر گورابی، رئیس سابق این پژوهشکده درباره‌ی تأسیس آن چنین می‌گوید: «مکان نسبتا وسیعی برای این کار لازم بود که باید شرایط خاصی هم می‌داشت. پس از بحث و بررسی‌های فراوان، تنها فکری که به‌نظرمان رسید، همان دوست مشترک مرحوم دکتر کاظمی و رهبر معظم انقلاب بود. ایشان موضوع را به نحوی به رهبر معظم انقلاب منتقل کرد و گفت که این جوانان می‌خواهند این کار را در جهاد دانشگاهی انجام بدهند و امکاناتی در اختیارشان نیست. رهبر انقلاب نیز بنیاد مستضعفان را موظف کردند که مکانی را در اختیار این مجموعه قرار دهد. همچنین ایشان سؤال کرده بودند که چقدر کمک مالی می‌خواهید؟ ما هم مبلغ شش میلیون تومان را اعلام کردیم و با کمک ایشان کار را شروع کردیم." آن پژوهشکده، حالا به یکی از مهم‌ترین مراکز معتبر منطقه ای و بین‌المللی در این زمینه تبدیل شده است.

امیر دریادار حبیب‌الله سیاری نیز درباره‌ی پیشرفت‌های دفاعی و نظامی کشور چنین می‌گوید: "هیچ‌گاه خودمان را اسیر تحریم‌ها نکردیم. تحریم‌ها موجب شد که خلاقیت‌ها و نوآوری‌ها بیشتر شکوفا شود. زیرا نیازمندی خلاقیت به وجود می‌آورد. می‌دانید که زیردریایی طارق را در زمان تحریم‌ها تعمیر کردیم. تا قبل از آن، اصلا علم زیردریایی را نداشتیم و درباره‌ی زیردریایی کار خاصی انجام نداده بودیم. تحریم که شد، خارجی‌ها همه‌ی نقشه‌های ساخت و تعمیر را بردند. به حضرت آقا که گفتیم فرمودند چه بهتر که بردند، خودتان بسازید. همین جمله باعث شد مهندسین خودمان دست به کار شوند و توانستند خودشان طارق را تعمیر کنند. این تعمیرات اساسی برای اولین‌بار بود که در کشور اتفاق می‌افتاد."

یک قلم دیگر این پیشرفت‌ها، ماجرای سوخت بیست درصد هسته‌ای است: «این غنی‌سازی بیست درصد، همان چیزی است که در سال ۸۹ آمریکائی‌ها و دیگران برای تولید آن شرط گذاشتند. ما می‌باید برای مرکز اتمی آزمایشگاهی تهران که مال رادیوداروهاست، اورانیوم غنی‌شدهی بیست درصد تهیه می‌کردیم؛ چون سوخت بیست درصدمان تمام شده بود. آنها برای این کار شرط گذاشتند و گفتند باید اورانیومی را که تولید کرده‌اید، خارج بفرستید؛ اما ما قبول نکردیم. آمریکائی‌ها دولت برزیل و دولت ترکیه را واسطه کردند که با ما صحبت کنند، میانه را بگیرند؛ چیزی مورد توافق به وجود بیاید. ما قبول کردیم. مسئولین ترکیه، مسئولین برزیل به اینجا آمدند و با رئیس جمهور ما نشستند بحث کردند، صحبت کردند و یک نوشته‌ای را امضاء کردند. بعد که این توافقنامه امضاء شد، آمریکائی‌ها زدند زیر قولشان! با وجود این‌همه مشکلات، این‌همه مانع‌تراشی‌ها، جوانان ما گفتند خودمان درست می‌کنیم. در سال ۹۰ اورانیوم غنی‌شدهی بیست درصد را اینها برای سایت هسته‌ای تهران تولید کردند و آن را به دنیا اعلام کردند؛ دشمنان ما ماندند متحیر!»(۱۳۹۱/۰۱/۰۱)
 
آیا جوان ایرانی نمی‌تواند؟
حالا سؤال این است «جوانی که می‌تواند آن‌جور موشک درست کند، آن‌جور هواپیما درست کند، آن‌جور سلاح نظامی درست کند، سلاح پیشرفته درست کند، دشمن را بترساند، می‌تواند غنی‌سازی اورانیوم را از سه‌ونیم درصد به بیست درصد برساند، این جوان نمی‌تواند ماشین را برای تولید خودرو یا فلان موضوع دیگر پیشرفت بدهد و پیش ببرد؟...(۱۳۹۶/۰۱/۰۱) ما در بسیاری از مسائل دیگر هم در عین تحریم توانسته‌ایم به نقطه‌های بسیار برجسته و بالا دست پیدا کنیم... در نانو پیشرفت کردیم، در هسته‌ای پیشرفت کردیم، در سلّول‌های بنیادی پیشرفت کردیم، در صنایع دفاعی پیشرفت کردیم، در صنایع پهپاد و موشک، به کوری چشم دشمن، پیشرفت کردیم؛ چرا در اقتصاد نتوانیم پیشرفت کنیم!؟... در اقتصاد هم اگر عزممان را جزم کنیم و دست به دست هم بدهیم، می‌توانیم اقتصاد را شکوفا کنیم. چشم‌مان به دست دشمن نباشد که کِی این تحریم را برمی‌دارد، کِی فلان نقطه را موافقت می‌کند؛ به درک! نگاه کنیم ببینیم خودمان چه‌کار می‌توانیم بکنیم.»(۱۳۹۳/۰۱/۰۱) باری، از شرایط فعلی هم می‌توان عبور کرد به شرط آنکه «پای قدرتمند خود را با عصای بیگانه عوض نکنید.»(۱۳۹۶/۰۶/۳۰)