دیدار شاعران ۸۹ | شعرخوانی آقای احد ده بزرگی

پِسِّه‌ی شورِ لُوِش ماشاءالّا شکّر می‌ریزه
غنچه‌ی یاقوتِ لعلش، در و گوهر می‌ریزه

وختی خورشید چیشش چرخ می‌خوره، برق نیگاهش
تو پیاله‌ی دل من، شراب کوثر می‌ریزه

سِگرَش وختی گرن می‌خوره تو هم آقو گلی
سر زخم جیگرم، فلفل و گلپر می‌ریزه

قربون قدش برم که عینَهو شیر خدا
حرکتش، آتیش بلا تو عمر کافر می‌ریزه

مثِ اسفند رو آتیش، دلُم می‌خنده هنوَم
پیری هر چن رو موهای سیام خاکستر می‌ریزه

الوِ آه دلُم، اشک چِشُم خاموش نکِرد
ها بَبَم! او تو آتیش از هیمۀ تر می‌ریزه

بگمت؟ او حق‌پرسِ که تو دنیوُی الکی
عین نرگس پیش پوی گُلوی دیگه زر می‌ریزه

اِنگو شمع کافوری هر کی آتیش‌بازی کنه
عاقبت آه شاپرک، تو ریشه‌ش آذر می‌ریزه

شیر خوک خورده او روباهی که هر روز تو محل
بین مرغ و خروسا سیادونه‌ی جر می‌ریزه

بس که ماس قرقره کرده صب تا شوم، مثِ خیک دوغ
قرقروت وج کره از حلق قلندر می‌ریزه

هنوَم پلوخور شیردوشِ گو باز کَلَک
خار کنگر، پیش پای بچّای مظفّر می‌ریزه

اَی تو باغی، جُم بخور، هنو اون بی‌بُتّه‌ی لاتکی
شُرشر اسیدِ کینه پوی صنوبر می‌ریزه

پریشو کیَک تو بوق به نفت‌خوروی خرفت می‌گفت
خرسِ امروز او که نارگیر پیش عنتر می‌ریزه

خنگ گوباز دِلُوباز، خیت خیت شد عامو باز
الکی یونجه و جو تو آخِره‌ی خر می‌ریزه

بی‌رودرواسی بگم، وختی «احد» شعر می‌خونه
پشمِ کلّه‌ی بعضیا «اِنگو بز گر» می‌ریزه

هم طور هس که بچّه‌ها قربون و صدقش می‌کنن
می‌دونن نخشه تو شعر از همه بِیْتر می‌ریزه