هفته‌ی اوّلی که لانه‌ی جاسوسی را گرفته بودند، قیصر بیانیّه‌های دانشجویان پیرو خطّ امام را ویرایش ادبی می‌کرد. خودش هم پُرشوروحال، بر روی دیوار لانه‌ی جاسوسی شعر می‌خواند؛ یادم هست که با بلوزِ یقه‌اسکیِ سفید، روی دیوار لانه‌ی جاسوسی در حال خواندن شعر یا بیانیّه بود.

شهریار در شعر فارسی، ادامه‌دهنده سنت شعر کلاسیک بود و در قالب‌های غزل و قصیده می‌درخشید، اما نگاه و احساس او به روزگارش پیوند خورده بود و به همین دلیل، اشعارش برای مردم زمانه‌اش زنده و ملموس ماند. غزل‌های عاشقانه او با زبانی صمیمی و بی‌پیرایه، روحی تازه به شعر کلاسیک فارسی بخشید.

همه‌ی شاعران ما ــ چه فردوسی، چه سعدی، چه حافظ، چه مولوی، چه نظامی ــ دنیایشان دنیای دین است و پیش‌فرض‌های تفکّر آن‌ها دینی است؛ حتّی فلاسفه‌ی ما، کسانی مثل ابوریحان بیرونی، خیّام، شیخ‌الرّئیس ابوعلی‌سینا، در فضای دین تنفّس می‌کردند و مطالعه‌ی آثارشان حتماً بر مخاطب تأثیر می‌گذارد.

«اوقاتی‌ بود که‌ من‌ شب‌ها تا یک‌ غزل‌ دو غزل‌ از حافظ‌ نمی‌خواندم‌ نمی‌خوابیدم‌. تعجب‌ هم‌ می‌کنید؛ اما جز تعجب‌ چاره‌ای‌ نیست‌ تعجب‌ کنید. واقعیت‌ است‌ شب‌ها تا غزل‌ نمی‌خواندم‌ از حافظ،‌ نمی‌خوابیدم. یک‌ مدتی‌ به‌ سعدی‌ خیلی‌ علاقه‌مند شده‌ بودم‌ مرتب‌ اشعار سعدی‌ را می‌خواندم‌.»