یقیناً موفقیت‌های علمی ایشان، به منزله‌ی صِفرهایی بود که در جلوی قامت بلند ایمانی ایشان معنا پیدا کرد و زندگی ایشان را به گونه‌ای ساخت که نتیجه‌ی آن جز شهادت در راه معبود نمی‌توانست باشد.

«همسرم در صفا و مروه به من می‌گفت: خودت را بگذار جای هاجر و ببین چه حسی داری. یا در رمی جمرات می‌گفت: فرض کن جای حضرت ابراهیم(ع) بودی و می‌خواستی فرزندت را ببری به قتلگاه. آن‌وقت شیطان وسوسه‌ات می‌کرد».