
در میانهی جنگ آنگاه که اخبار و روایتهای گوناگون اوج میگیرند و خیز بر میدارند و حتی برخی متخصص رسانهای را در خود غرق میکنند - اخبار و روایتهایی که بعضاً حتی صحت و سقمشان هم مشخص نیست - سخن گفتن و روایت کردن از واقعیات، آنگونه که هستند نه آنگونه که دشمن آن را بازنمایی میکند، اهمیت و ضرورتی مضاعف پیدا میکند. البته نه به شکل آنچه که در هجوم اخبار و اطلاعاتی میبینیم و امکان رمزگشایی آنها برای مخاطب مشخص نیست بلکه به شکلی که اولویتها را به شیوهای منطقی برای مخاطب مشخص کند، ارتباط منطقی میان پدیدهها را تشریح کرده و توجه مخاطب به سمت و سویی رهنمون شود که در حالت عادی چندان مد نظر قرار نمیگیرند.
بمب و بیانیه
پس از شکست سنگین کشورهای عربی در مقابل رژیم صهیونیستی در «جنگ شش روزه» سال ۱۹۶۷ میلادی، سران کشورهای عربی در خارطوم پایتخت سودان جمع شده و کنفرانسی را برگزار کردند. این کنفرانس با انتشار یک بیانیه هفت بندی، به کار خود پایان داد که به «سه نه» معروف شد. در بند سوم قطعنامه نشست خارطوم، تأکید شده بود؛ «سران کشورهای عربی توافق کردند که تلاشهای سیاسی خود را در سطح بینالمللی و دیپلماتیک برای از بین بردن اثرات تجاوز و تضمین خروج نیروهای متجاوز اسرائیل از سرزمینهای عربی که از زمان تجاوز ۵ ژوئن تحت اشغال بودهاند، هم افزایی کنند. این امر در چارچوب اصول اصلی که کشورهای عربی به آن پایبند هستند، یعنی عدم صلح با اسرائیل، عدم به رسمیت شناختن اسرائیل، عدم مذاکره با آن و پافشاری بر حقوق مردم فلسطین در کشور خود انجام خواهد شد.»