دیدار شاعران ۸۷ | شعرخوانی آقای محمد رضا طاهری

نگاه می کنم از نو، به راه طی شده تا خاک از بهشت برین
گناه می کنم از نو، مرا دوباره همانگونه عاشقانه ببین
 
من از سلاله ی کوهم، شکسته های شکوهم  به زیر پای تو ریخت
تو از قبیله ی ماهی، همیشه چشم به راهی  از آسمان به زمین
 
چه زخم های عمیقی، چه نکته های دقیقی  نشان چشم تو اند
چه خط کارگشایی، چه ماه راه نمایی، نشانده ای به جبین
 
تو در کجای قرونی؟... نه پیش و پس نه کنونی، نه در عبور و سکون
شبیه شک و یقینی، عیان و پرده نشینی، نه آنچنان نه چنین
 
برای گمشده یاری، برای خسته دیاری، برای جاده سوار
برای خانه چراغی، برای چلچله باغی، برای حلقه نگین
 
دو روز با تو پریشان، دو روز بی تو هراسان، قرار من به کجاست؟
مرا بخوان که بمانم، مرا که در نوسانم  میان شک و یقین
 
قسم به ابر بهاران، به دانه دانه ی باران، که آبروی منی
خدا کند که نریزی، خدا کند که نباری، سحاب قله نشین