دیدار شاعران ۸۹ | شعرخوانی آقای علی معلم دامغانی

دریغ است از ولی، امّا ولی تنهاست بی‌مردم
علی، آری علی! حتّی علی تنهاست بی‌مردم

برای دفع دیوانی که آغالیده‌اید آنک
عقیم از مصطفی‌زادن، هُبل بالیده‌اید آنک

کم از زن‌های برزن‌های بی‌آزرم بی‌آذر
بتی بالیده‌اید از خرقه، دستی خون و دستی زر

بر آن حوضی که جامی می‌دهند البتّه بی‌سر را
کساد از کاسه‌ها در کوزه خواهد کرد کوثر را

در این عشرت‌سرا از جوش عیّاشی و اوباشی
علی القصّه خواهد ماند و حوضش، حوض نقّاشی

حقیقت زیر سنگ آز و ناز است از شما از ما
خدا بیزار و آیین بی‌نیاز است از شما از ما

چه می‌خواهیم از این خدمت به جای خویشتن کردن
غرامت بر خدا هشتن، برای خویشتن کردن

چو خضراء دمن از من خسی بالید و خَس‌تر شد
و خرهایی که استر شد و پرهایی که بستر شد

مَبیعی بود و شیطان چانه زد تا پیر شد بلعم
زر و زن را میانجی کرد و غافل‌گیر شد بلعم

صلای آسمانی چون مسیحا را فروگیرد
بمان تا یوشع احمد اریحا را فروگیرد

الا یا قومنا قوموا اذا اَلصّبح مصباحا
لنا فی‌الصّبح آثارٌ الیس الصّبح اِصباحا

صلامان می‌زند ساقی به گلبانگ خراسانی
بأنّ اللّیل قد ولّی و أنّ الدّیک قد صاحا

مشرّف کرد خواهی ماه من از باده مستان را
سلام الله بسم الله، روشن کن شبستان را

تو می‌آیی و گیتی گریه خواهد شد برای تو
به تیغ، این تیه کژدم قریه خواهد شد برای تو