شعرخوانی ابراهیم امینی شاعر افغان

با این حساب تعزیۀ ما دمادم است
این ماه هم ادامۀ ماه محرّم است

دل به درخت‌های تبرگشته خوش مکن
این خاک زیر و رو شده کی جای آدم است

این آسمان که سر به سر خود گذاشته
پای مزارهای شهیدان سرش خَم است

من دیده‌ام شهادت گل‌های باغ را
هرچه بگریم از غمشان باز هم کم است

من دیده‌ام که کوچه دچار فرار شد
در حقّ این جماعت تنها چه کار شد

دیدم که پیش مسجد یک قریه گریه کرد
یک ظهر داغ نعش شهیدان قطار شد

یک روز بعد خانۀ ما تکیه‌خانه شد
اندوه مخفیانۀمان آشکار شد

آبی به گل نداده گلی را به آب داد
شهری که جای خانه به مهمان مزار شد

رشک کدام طایفه آمد به خوبی‌ات؟
ای شهر من! که در تو گل‌سرخ خار شد