آزاد گشت آب، ولیکن هزار حیف | محمدرضا عاصی

یک
ای شاه شهیدان، پرتو روی تو را
شمس و قمر دارد؟ ندارد

محفل زینب ندارد بی تو امشب روشنایی
مونسی جز کودکان بی پدر دارد؟ ندارد


دو
بیش از ستاره زخم و فلک در نظاره بود
دامان آسمان ز غمش پر ستاره بود
 
حاجت نبود آتش سوزان به خیمه ها
دشتی ز سوز سینه ی زینب شراره بود
 
در زیر پای اسب، دو کودک ز دست رفت
چون کودکان پیاده و دشمن سواره بود
 
آزاد گشت آب، ولیکن هزار حیف!
شد شیردار مادر و، بی شیرخواره بود
 
یک رخ نمانده بود که سیلی نخورده بود
در پشت ابر ، چهره ی هر ماهپاره بود
 
از دست ها مپرس که با گوش ها چه کرد
از مشت ها بپرس که با گوشواره بود

چشمی برآنچه رفت به غارت، نداشت کس
اما دل رباب، پی گاهواره بود