بسم‌الله‌الرّحمن‌الرّحیم
 

 اوّلاً کارهای مردمی بابرکت است؛ وقتی نیروی مردم و ایمان مردم و انگیزه‌ی مردم به میدان آورده میشود، کار برکت پیدا میکند؛ «ید الله مع الجماعة»؛ "جماعت" مردمند دیگر. خب، این اصل مهمی است... در همه‌ی امور اگر مردم وارد میدان شدند، مشکلات حل خواهد شد، گره‌ها باز خواهد شد؛ کمااینکه اصل انقلاب هم همین‌جور بود؛ اگر مردم وسط نمی‌آمدند، احزاب و چهره‌های سیاسی و سیاستمدارها و سیاست‌بازها هیچ کار نمیتوانستند بکنند؛ مردم آمدند وسط... کارهای عمومی و اجتماعی‌ای که ارتباط به بدنه‌ی کشور پیدا میکند، باید مردم در آن سهیم بشوند و دخیل بشوند؛ خب، یکی از مهم‌ترین آنها هم مسئله‌ی سلامت است. لذا کار کار مبارکی است.

 امّا مسئله‌ی سلامت، جزو مسائل درجه‌ی یک هر کشوری است، یعنی اگر ما دو سه مسئله‌ی درجه‌ی یک را بخواهیم کنار هم بگذاریم، بلاشک یکی از آنها مسئله‌ی سلامت و بهداشت و درمان است...

 اگر در کارْ نگاه تخصّصی و عالمانه نباشد، دچار مشکل خواهد شد؛ یعنی یا موازی‌کاری میشود یا کارْ غلط انجام میگیرد؛ بنابراین باید نگاه عالمانه در آن وجود داشته باشد؛ و این هم جز با حضور پزشکان و اساتید و مانند اینها امکانپذیر نیست. همچنان که اگر چنانچه جنبه‌ی مردمی آن قطع بشود، باز این کار -همین‌طور که گفتیم- به نتیجه‌ی نهایی نخواهد رسید و حضور ائمّه‌ی محترم جمعه یقیناً در این قضیّه مؤثّر است. منتها سعی کنید مانع بشوید از اینکه [کار] به سمت یک تشکیلات بسته‌ی اداری حرکت کند، یعنی به این توجّه بکنید؛ اگر چنانچه کار شکل اداری پیدا کرد، از آن حالت انعطاف و پویایی و نشاط خواهد افتاد. کار اداری دارد در جای خودش انجام میگیرد: وزارت بهداشت و درمان هست، دستگاه‌های گوناگون هستند... ان‌شاءالله خدای متعال هم کمک خواهد کرد.

 ... مشوّق واقعی همین است که ببینند کار پیش میرود... یعنی کار را جوری پیش ببرید که آن کسی که خیّر است و دارد کمک میکند و دارد پول میدهد و دارد وقت میگذارد یا ذهنش را، فکرش را، در خدمت این کار میگذارد، وقتی نگاه میکند به واقعیّت کار، ببیند این کار پیش رفت؛ این بزرگ‌ترین مشوّق است. آن وقت وقتی این شد، رضای خدای متعال هم البتّه هست؛ ما هر کاری که برای خدا بکنیم، هیچ چیز از دست نخواهیم داد؛ یعنی در میزان الهی، پَرِ کاهی هم حذف نمیشود، از نظر دور نمیماند؛ یک ساعت کار کردن، تلاش کردن، فکر کردن، موجب میشود که در میزان الهی کفّه سنگین بشود. خیلی کارها هست که شما انجام میدهید، هیچ‌کس هم نمیفهمد؛ یک دلسوزی‌ای مثلاً یک وقتی انجام میدهید، نسبت به یک قضیّه‌ای نگران میشوید، دنبال این نگرانی فکر میکنید، این را کسی نمیفهمد؛ امّا اینجا هستند کسانی که میفهمند، کرام‌الکاتبین تشخیص میدهند، همان را مینویسند؛ این در میزان شما یک وزنه‌ای خواهد شد، «فمن ثقلت موازینه» خواهد شد. ان‌شاءالله خداوند متعال همه‌تان را موفّق و مؤیّد بدارد.