بیانات در دیدار جمعی از پرسنل نیروی هوایی

بسم اللَّه الرحمن الرحیم‌
 
اوّلاً به همه شما عزیزان که در یکی از حسّاسترین و مهمترین بخشهای ارتش جمهوری اسلامی ایران و مجموع نظامات کشور مشغول خدمتید، خوشامد میگویم و این ایّام، بخصوص روز نوزدهم بهمن را به شما و یکایک پرسنل نیروی هوایی جمهوری اسلامی ایران تبریک عرض میکنم. همچنین برای شهدای شما عزیزانِ امتحان داده و درخشش‌یافته در آسمان تاریخمان طلب رحمت و مغفرت میکنم و بر آنها درود میفرستم.
 
شما حق دارید امروز را گرامی بدارید؛ زیرا حادثه‌ای که در روز نوزدهم بهمن سال 1357 اتّفاق افتاد، نه فقط افتخاری برای نیروی هوایی و ارتش بود، بلکه ملت ایران و انقلاب و امام را سرافراز کرد. شاید امروز بعضی از جوانانِ ما اهمیت این حرکت را در آن فضای بسیار حسّاس و لحظه مهم نتوانند به‌خوبی ارزیابی کنند و شاید حتّی بعضی از کسانی هم که حادثه را دیده‌اند، اهمیت آن را آنچنان که هست، مورد تأمّل قرار نداده باشند؛ اما حادثه بسیار مهم بود و مثل همه حوادث مهم، اوّلاً به اراده و عزم پولادین و ایمان عمیق جمعی از مردم - که همان پرسنل نیروی هوایی بودند - متّکی بود؛ ثانیاً آثار و نشانه‌های خود را در طول تاریخ انقلاب هم بر جای گذاشت.
 
شما ملاحظه کنید، هشت سال جنگ برای یک کشور، رویدادی فراموش شدنی و کوچک نیست. در طول این هشت سال، هیچ زبان انتقادگر و ذهن وسوسه‌گری نتوانست نیروی هوایی را مورد اعتراض قرار دهد و به کار آن انتقاد و اعتراضی کند. چرا؟ چون نیروی هوایی در طول این دوران دشوار و پُرحماسه و در عین حال خون‌بار، در جلوترین میدانها حاضر بود. در طول جنگ، نیروی هوایی یکی از بهترین امتحانها را داد. این پدیده بزرگ، نمیتواند از آن اقدام روز نوزدهم بهمن جدا باشد. این همان روحیه است؛ یک جا آن‌طور خودش را نشان میدهد؛ یک جا در طول جنگ این‌طور ظهور و بروز میکند؛ یکبار و یکجا هم در دوران سازندگی پس از جنگ و خودسازی و بازگشت به خود، باید طور دیگری خود را نشان دهد، که میدهد.
 
هیچ‌کس منّتی بر سر ارتش جمهوری اسلامی ایران ندارد. هیچ کس دست ارتش را به‌سوی انقلاب و اسلام و نور هدایت نگرفته است و نکشیده است. همه ما منّت‌پذیرِ انقلاب و اسلامیم. اسلام به گردن همه ما حق دارد. انقلاب به گردن همه ما حق دارد که ما را از دوران تلخ اسارت و وابستگی و بیحالی و عدم امکان بروز استعدادها و قبول سلطه بیگانگان خارج نمود و به دورانی وارد کرد که اگر دشواری و سختیای هم داشته باشد، در راه ایجاد یک دنیای بهتر و برای ایستادن روی پای خود است. ارتش از جمله اجزایی از این ملت بود که با شوق خود، با پای خود، به میل خود، با ابتکار خود، با قبول خطرها، به سمت انقلاب آمد، انقلاب را در آغوش گرفت و در انقلاب حل شد و مظهر آن، روز نوزدهم بهمن 1357 بود.
 
عزیزان من! داشتن وسایل مدرن و پیشرفته‌ای که به‌وسیله دیگران به یک کشور و به یک ارتش داده میشود و در مقابل، منابع آن کشور و آن ملت غارت میشود و بر کسانی که صاحبان آن منابعند، تسلّط مییابند، ارزشی ندارد. ارزش یک ارتش و یک نیروی هوایی به این نیست که مدرنترین هواپیماها را، دیگرانی که ساخته‌اند، دیگرانی که آن را میشناسند، دیگرانی که آن را تعمیر میکنند و دیگرانی که خود را مالک آن میدانند، با بهای گزافی، به یک ارتش، یا به یک نیروی هوایی بدهند و در برابر آن، خود را آقا بالاسر و همه کاره و صاحب اختیار و کلیددار آن ارتش و آن نیروی هوایی بدانند. این هیچ اعتباری برای یک ارتش و یک نیروی هوایی محسوب نمیشود. اعتبار یک ارتش، به استقلال آن است؛ به متّصل بودن به منافع ملت است؛ به ایستادن روی پای خود است؛ به‌داشتن قدرت اقدام در مقابل دشمن است؛ به سرافرازی و غرور و مناعت در مقابل بیگانگان است.
 
ارتشی که در رأس آن کسانی قرار گیرند که مجبور باشند در مقابل بیگانه تعظیم کنند، ارتش غیور و با مناعت و بلندپروازی نیست. امروز خیلی از کشورها هستند که از لحاظ ارزیابی و تقویم موقعیت ارتششان، در آخرین ردیفهای فهرستِ ارتشهای دنیا قرار میگیرند؛ اما انبارهایشان هم پُر از وسایل مدرن فراوانی است! پولهای ملتشان را گرفتند و به اینها دادند، چهار نفر هم ارباب بالای سرشان گذاشتند؛ این مایه افتخار نیست و هیچ ارزشی ندارد. مایه افتخار را شما دارید؛ شما که روی پای خودتان ایستادید؛ شما که بیگانه‌ای را بر خود و در خود نمیپذیرید؛ شما که سعی میکنید با موجودىِ خودتان، بهترین خدمات را انجام دهید. هر کدام از شما اگر این روحیه اقتدار و مناعت و اتّکاءِ به نفس و عزّت در وجودتان بیشتر باشد، ارزشتان بالاتر و فایده‌تان برای ملت بیشتر است.
 
شاید من این خاطره را یکبار دیگر برای شما نقل کرده باشم که در روزهای اوّل جنگ، یک نفر نظامی پیش من آمد و فهرستی آورد که انواع و اقسام هواپیماهای ما - جنگی و ترابری - در آن فهرست ذکر شده بود و مشخّص گردیده بود که چند روز دیگر همه فروندهای این نوع هواپیماها زمینگیر خواهد شد؛ مثلاً این نوع هواپیما در روز هشتم، این نوع هواپیما در روز دهم، این نوع هواپیما در روز پانزدهم! این فهرست را به من داده بود که خدمت امام ببرم، تا ایشان بدانند که موجودی ما چیست. من به آن فهرست که نگاه کردم، دیدم دیرترین زمانی که هواپیمایی از انواع هواپیماهای ما زمینگیر خواهد شد، در حدود بیست و چند روز است؛ یعنی ما بیست و چند روز دیگر هیچ هواپیمایی نداریم که بتواند از روی زمین بلند شود! من وظیفه‌ام بود که این فهرست را ببرم و به امام نشان دهم. ایشان به آن کاغذ نگاه کردند و گفتند: اعتنا نکنید؛ ما میتوانیم! برگشتم و به دوستانی که بودند گفتم: امام میگویند میتوانید. آن هواپیماها، به همّت شما و با توانستن شما هنوز پرواز میکنند؛ هنوز از بسیاری از تجهیزات پرنده این منطقه پیشترند؛ هنوز در مصاف با بسیاری از کسانی که وسایل مدرن دارند، برتر و فایق‌ترند. از آن روز، نزدیک بیست سال میگذرد. این است معجزه همّت انسان! این است معجزه‌ی ایمان! آنها را ساختند، آنها را تعمیر کردند، با آنها کار کردند؛ البته مبالغ نسبتاً قابل توجّهی هم در اواخر به آنها اضافه شد. آنچه مهمّ است، روحیه و ایمان است؛ قدردانىِ چیزی است که این انقلاب و این حرکت عظیم به ما داده است؛ یعنی خودباوری، یعنی استقلال، یعنی عزّت، یعنی قطع رابطه آقا بالاسری کسانی که مدّعی آقا بالاسری بر همه دنیایند.
 
ابتدا قدرتمندان سعی میکنند فشار بیاورند، تا ملتی که با زحمت و با دادن شهدای زیاد و مقاومت حیرت‌آور، استقلال را به‌دست آورده است، پشیمان شود. سختی هست، فشار هست؛ اما با همین نیروی ایمان، این سنگلاخها را خواهیم گذراند. شما عزیزان به‌فضل پروردگار خواهید توانست؛ این ملت بزرگ و شجاع خواهد توانست به قلّه‌های آرزوهای بزرگ برسد و علی‌رغم میل دشمن، آنچه را که دشمن نمیخواهد ملت ایران به آن دست پیدا کند، به آن دست پیدا کند. سفارش من به شما این است که این روحیه را در خودتان حفظ کنید؛ روحیه عزّت، روحیه استقلال، روحیه تکیه به تواناییهای خود، روحیه استغناء؛ استغناء از همه کسانی که میخواهند در مقابل آنچه از مادیّات میدهند، بخش عظیمی از معنویات و عزّت و ایمان و استقلال و شخصیت و هویت انسانی را از ما بگیرند. عزّت و استغناء در مقابل اینها، بزرگترین سرمایه است. این را باید حفظ کنیم و ملت ایران حفظ کرده است و ارتش عزیز ما حفظ کرده است. شما در نیروی هوایی، یکی از بهترین مظاهر حفظ این نیرو و این حالت و این روحیه بودید و هستید و باید باشید. سختیهایی هم وجود دارد که باید تحمّل کرد تا عبور کنید. این لحظه‌های تعیین کننده، در سرنوشت این ملت و این کشور و این تاریخ بسیار اثر دارد. البته کمک و تفضّل و رحمت الهی شامل حال شما بوده و هست. آنها فکر نمیکردند ملتی که ارتشش تنهای تنهاست و نیروهای مسلّح و رزمندگانش - اعم از ارتش و سپاه و بسیج و بقیه کسانی که در میدان نبرد و رزمِ دلاورانه این دوران حضور داشتند - جز به قدرت خودشان و توکّل به خدا، به هیچ نیرویی اتّکاء ندارند، بتواند بر دشمنش که از همه جا کمک میگرفت، پیروز شود. آنها فکر نمیکردند؛ ولی این به برکت ایمان انجام شد. این در تاریخ ملت ما خواهد ماند؛ این را قدر بدانید. خدای متعال این تفضّل را به همه ما فرمود. اگر این ایمان و این روحیه و این توکّل را حفظ کنیم، رحمت الهی هم برای ما ادامه خواهد داشت.
 
امیدواریم خداوند متعال روز به روز شما را موفّقند بدارد تا بتوانید ان‌شاءاللَّه این نیروی با افتخار و سرافراز را به بهترین وجهی که میتواند وجود داشته باشد و سرمشق دیگران باشد، به پیش ببرید و آن را به تعالی و تکاملِ هرچه بیشتر برسانید.
 
والسّلام علیکم و رحمةاللَّه و برکاته‌