بیان مواضع رهبری، به صورت علنی
یک سؤالی هم در خلال صحبت بود، من این را گاهی بیرون هم شنفته‌ام. میگویند آیا ما هم باید مثل رهبری موضع بگیریم یا نه؟ خوب، رهبری یک تکلیفی دارد، ما یک تکلیف دیگر داریم. ببینید، نبادا کسی تصور کند که رهبری یک نظری دارد که برخلاف آنچه که به عنوان نظر رسمی مطرح میشود، در خفا به بعضی از خواص و خلّصین، آن نظر را منتقل میکند که اجراء کنند؛ مطلقاً چنین چیزی نیست. اگر کسی چنین تصور کند، تصور خطائی است؛ اگر نسبت بدهد، گناه کبیره‌ای انجام داده. نظرات و مواضع رهبری همینی است که صریحاً اعلام میشود؛ همینی است که من صریحاً اعلام میکنم.
چند سال قبل که یک قتلی اتفاق افتاده بود و دشمنان جنجال کردند، تبلیغات کردند و گفتند اینها فتوا داشتند، دستور داشتند، و میخواستند یک جوری پای رهبری را میان بکشند، توی نماز جمعه گفتم: اگر من یک وقتی اعتقاد پیدا کنم که یک نفری واجب‌القتل است، این را توی نماز جمعه علنی خواهم گفت. نه جایز است، نه شایسته است که مواضع دیگری غیر از آنچه که رهبری به صورت علنی و صریح به عنوان مواضع خودش اعلام میکند، وجود داشته باشد؛ نه، همینی است که دارم میگویم.1389/05/31
لینک ثابت
فروهر؛ دشمن بی‌خطر نظام اسلامی
با توجّه به تجربه‌ی خودم در زمینه‌های گوناگونِ اداره‌ی كشور در طول این بیست سال و آشنایی با جریانهای سیاسی داخلی و خارجی، من نمی‌توانم باور و قبول كنم كه این قتلهایی كه اتّفاق افتاد، بدون یك سناریوی خارجی باشد؛ چنین چیزی ممكن نیست. این قتلها به ضرر ملت ایران بود، به ضرر دولت بود، به ضرر حكومت بود. یك گروه داخلی كه جزو وزارت اطّلاعات هم باشند، هرچه هم حالا فرض كنید كه متعصّب باشند و بنای این كار را داشته باشند، در سطوحی از وزارت اطّلاعات كه اهل تحلیلند، امكان ندارد دست به چنین قتلهایی بزنند. این افرادی كه كشته شدند، بعضیها را ما از نزدیك می‌شناختیم. اینها كسانی نبودند كه یك نظام، اگر بخواهد اهل این حرفها باشد، سراغ اینها برود. اگر نظام جمهوری اسلامی اهل دشمن‌كُشی است، دشمنان خودش را می‌كُشد؛ چرا سراغ فروهر و عیالش برود؟! مرحوم فروهر، قبل از انقلاب دوست ما بود؛ اوّلِ انقلاب همكار ما بود؛ بعد از پدید آمدن این فتنه‌های سال شصت دشمن ما شد؛ اما دشمن بی‌خطر و بی‌ضرر.
بینی و بین‌اللَّه، فروهر و همسرش - این دو مرحوم - دشمنان ما بودند؛ اما دشمنان بی‌ضرر و بی‌خطر. اینها هیچ ضرری نداشتند. نه به جایی وابسته بودند - كه ما آن را می‌دانستیم - (الان كسانی در داخل فعّالیت می‌كنند كه یقیناً به دستگاههای خارجی وابستگی دارند؛ اما دستگاه با اینها كاری ندارد و به سراغ كسی می‌رود كه واقعاً دشمنش بوده است) و نه اقتداری داشتند. حزبی با عناصر خیلی معدودی داشتند كه سالهای متمادی این حزب بود. این چنین دشمنی كه در داخل كشور هست، مرتّب علیه نظام اطّلاعیه هم می‌دهد، دیگران هم میگویند كه بله؛ در داخل ایران مثلاً آقای فروهر اطّلاعیه داد - داده باشد - اما كسی از مردم كه او را نمی‌شناخت؛ كسی كه با او آشنایی نداشت؛ كسی كه تحت نفوذ و تأثیر حرفهای او نبود. ایشان معروفیتی در میان مردم نداشت؛ نفوذی نداشت؛ دشمن بی‌خطری بود؛ انصافاً آدم نانجیبی هم نبود. البته ما دشمنانی هم داریم كه انصافاً نجیب نیستند؛ اما مرحوم فروهر و مخصوصاً عیالش نه؛ آدمها نانجیبی نبودند. حالا شما فكر كنید، كسی كه مثل فروهر را می‌كشد، آیا می‌تواند دوست نظام باشد؟! می‌تواند برای نظام كار كند؟! چنین چیزی معقول است؟! من این را باور نمی‌كنم. آشنایی من با مسائل سیاسیِ این بیست ساله و قبل از این در دوران انقلاب - آشنایی با اشخاص، آشنایی با جریانات سیاسی، آشنایی با توطئه‌های گوناگونی كه از اطراف دنیا همیشه در جریانش بوده‌ایم - اجازه نمی‌دهد كه من باور كنم این كارِ عناصری است كه با نظام مسأله‌ای ندارند و نمی‌خواهند علیه نظام كار كنند.1377/10/18
لینک ثابت
