امام باقر (علیه الصّلاة و السّلام) در مجلسی نشسته بودند، «کثَیّر عَزّة» -که یکی از شعرای معروف عرب است و متمایل به اهل‌بیت بود- هم در جلسه بود. حضرت رو کردند به او گفتند که «اِمتَدَحتَ عَبدَالمَلِک؟»(۱۴) تو مدح عبدالملک را گفتی؟ ملامتش کردند. درصدد عذر آوردن برآمد. گفت که من چیزی در ستایش عبدالملک به او نگفتم؛ نگفتم تو امام‌الهدیٰ هستی، نگفتم تو چه هستی. حضرت تبسّمی کردند و چیزی نگفتند. در این بین، کُمِیت از آن طرف مجلس بلند شد، آن قصیده‌ی معروف خودش را در مدح اهل‌بیت (علیهم السّلام) بنا کرد خواندن:
من لقلب متیّم مستهام
غیر ما صبوة و لا احلام(۱۵)
خلفا هم دنبال شعر بودند. به شاعر پول میدادند برای اینکه مثلاً در مدح بنی‌امیّه یا در مدح بنی‌عبّاس و در باب اینکه اینها بر حقّند، اینها شعر بگویند؛ الان هم همین کار را میکنند؛ الان هم سیاستهای جهانی و صاحبان زر و زور و دستگاه‌های تبلیغاتی عالَم، پول میدهند به شاعر، به نویسنده، به نمایش‌نامه‌نویس، به سلمان‌رشدی‌ها میگویند به ابتذال بکشید، میگویند اسلام را قدح(۱۶) کنید، اهل‌بیت را مورد مذمّت قرار بدهید، شیعه را خراب کنید. ده‌ها نویسنده‌ی مزدور قلم‌به‌مزد الان در دنیا هستند که صاحب ذوق و هنر هم هستند، از این پولهای بی‌حسابِ دلارهای نفتی میگیرند و کتاب مینویسند. بنده یک بُرّی(۱۷) کتاب -به قول مشهدی‌ها- دارم از همین کتابهایی که اینها نوشته‌اند علیه اسلام و تشیّع و امام و جمهوری اسلامی و ماها و مانند اینها. تبلیغات است؛ تبلیغات با شیوه‌های خوب، [امّا با] محتواهای بد. ببینید قضیّه چقدر اهمّیّت دارد.1368/10/28
لینک ثابت
