من تصوّرم این است که اگر ما برنامه‌ریزی کنیم- مقدمات و زمینه‌های این برنامه‌ریزی علی‌القاعده در وزارت خارجه وجود دارد- می‌توان فرض کرد که ایران اسلامی را به یک قدرت حقیقیِ منطقه‌ای و به‌تدریج به یک قدرت حقیقی بین‌المللی تبدیل کنیم. یعنی این زمینه امروز در کشور ما وجود دارد؛ در گذشته- در پیش از انقلاب- این زمینه وجود نداشته. امروز هست؛ به خاطر همین چیزهایی که عرض کردم. البته این فقط نمی‌تواند در میدان و حوزه‌ی سیاست خارجی باشد؛ باید با تلاش علمی و فنّی و عملی و اداری و مدیریتی در مسائل داخلی به‌سرعت هماهنگ شود. بسیاری از مشکلات باید برطرف شود و این زمینه به‌هرحال وجود دارد.
 

الان هم در بعضی از نوشته‌جات- که لابد ملاحظه کرده‌اید- وقتی که قدرت‌های منطقه‌ای دنیا را می‌شمارند، در این منطقه ایران را یک قدرت منطقه‌ای به‌حساب می‌آورند. در این منطقه‌ای که هستیم، کشور ترکیه هست با ابعاد جمعیتی و مساحتیِ شبیه ما و با نزدیک‌تر بودن به اروپا. کشور پاکستان هم هست؛ اما این‌ها هیچ‌کدام در نظر تحلیل‌گرانی که در این زمینه مطلب نوشتند، قدرت‌های منطقه‌ای به‌حساب نیامدند؛ اما ایران چرا؛ به عنوان یک قدرت منطقه‌ای به‌حساب آمده و حق هم همین است. عوامل عزّت و اعتلاء در نظام ما بسیار است. بسیاری از آن‌ها بالفعل است که باید ما همین حالا از آن‌ها استفاده کنیم و می‌کنیم هم. برخی از آن‌ها هم بالقوه است که بایستی آن‌ها را به کار بگیریم و استخراج کنیم.

دیدار با سفیران و نمایندگان جمهوری اسلامی ایران در خارج از کشور 25/9/79