بسم‌اللَّه‌الرّحمن‌الرّحیم‌

 خیلی خوش‌آمد عرض میکنم به شما عزیزان و خرسندم از دیدن چهره‌های جوان و پرنشاط شما مجموعه‌ی پرارزشِ نیروی هوائی ارتش جمهوری اسلامی ایران.
 حتماً همه‌ی ما - هم من، هم شما - باید سپاسگزار باشیم از کسانی که روز 19 بهمن را با عمل خودشان - نه با زبان، نه با قرارداد - با اقدام خودشان، با عزم خودشان به وجود آوردند و ماندگار کردند. وقتی یک اقدامی، خالص، صحیح، متکی بر اندیشه‌ی درست و سرشار از اخلاص انجام میگیرد، خاصیت آن، ماندگاری است. خیلی از کارهای نمایشی را ما ممکن است انجام بدهیم؛ بعضی کارهای دستوری را ممکن است ما انجام بدهیم که در آن اخلاص کافی وجود نداشته باشد؛ گذشت زمان آنها را محو میکند، نابود میکند؛ لیکن قضیه‌ی 19 بهمن از این جمله نبود؛ از جمله‌ی حوادثی بود که از دل ایمان و اخلاص و عزم راسخ جوشید. در آن شرائط، درست است که تا پیروزی قطعی انقلاب چند روزی بیشتر نبود، اما هیچکس نمیتوانست پیش‌بینی کند که 19 بهمن، یک 22 بهمنی هم در پی خواهد داشت. پیش‌بینی قطعی نمیشد کرد؛ کار خطرناکی بود. عزم راسخ آن جوانان که جوانهائی بودند شبیه شما، این بود که آمدند ایمان خودشان، عزم خودشان، پیوستگی خودشان با ملت و درک و تشخیص صحیح خودشان از عمق حادثه‌ای را که داشت اتفاق می‌افتاد، با عمل خودشان نشان دادند. البته خطرناک هم بود، اما اقدام کردند و 19 بهمن ماندگار شد.
 این حادثه، یک حادثه‌ی دفعی نبود. نیروی هوائی با این کار یک جوهره‌ای را از خودش نشان داد؛ این جوهره در جنگ هم آشکار شد؛ هم بخش آفندی، هم بخش پدافندی. در دفاع هشت‌ساله، در آن وقتی که ملت ایران احساس میکرد کأنّه حصارهای امنیت پیرامون او وجود ندارد و دشمنان بدون هیچ بیم و واهمه‌ای می‌آمدند و بمباران میکردند؛ تهاجم میکردند، نیروی هوائی آن جوهره را نشان داد. بهترین، اولین، درخشان‌ترین، آبروبخش‌ترین حرکات ارتش جمهوری اسلامی در آغاز جنگ تحمیلی، کارهای نیروی هوائی بود؛ این ادامه‌ی همان جوهره بود. و الان هم همین جور است.
 مهم این است که یک انسان، یک مجموعه، ارزیابی و فهم درستی از تحولاتی که پیرامون او انجام میگیرد، داشته باشد. از حرکتی که به خیلی از چشمها نمی‌آید، بینایان و افراد بصیر آن را میفهمند که در حال انجام گرفتن است؛ این خیلی مهم است. تحولی که در انقلاب اسلامی واقع شد، از این قبیل بود. بعضی آن را نفهمیدند؛ تشخیص ندادند. بعضی آن را با یک حرکت کور که اشباه و نظائرش در خیلی از نقاط دنیا اتفاق میافتد، اشتباه گرفتند؛ آن جوری با آن رفتار کردند. بعضی کاسه‌های طمع خودشان را درآوردند تا از این حادثه، به نفع شخصیِ خود استفاده‌ای بکنند. این‌ها همه ناشی از کوته‌بینی بود. انقلاب در درجه‌ی اول تحولی در جامعه‌ی ایرانی بود و در درجه‌ی بعد، در مجموعه‌ی امت اسلامی و سپس، در معادلات کلان جهان سیاست. و جغرافیای قدرت را در دنیا - بخصوص در برخی از مناطق دنیا - بکلی عوض و جابه‌جا کرد. یک چنین حادثه‌ی عظیمی بود. امروز این عظمت دارد نشانه‌های خودش را نشان میدهد. تحولی که در ایران رخ میداد، این بود که یک نظامِ بسته‌ی استبدادی و ظالم و زورگو، با سردمداران و رؤسائی دنیاطلب، شهوتران، به فکر خود، غافل از انسانیت و انسانها، و از سوئی وابسته، اسیر سیاستهای دیگران و مطیع ناگزیرِ قدرتهای سلطه‌گر را از چنین وضعی بیرون بیاورند. تحول اساسی، این بود. و به یک جامعه‌ی رشید، آگاه، دارای عزم راسخ، با مردمی دارای قدرت انتخاب و حق انتخاب، با سربلندی و عزت در میان جامعه‌ی بشری و اثرگذار بر روی جوامع دیگر تبدیل کنند. تحول اصلی، این بود و این تحول، اتفاق افتاد.
 امروز شما می‌بینید، میشنوید، میخوانید که در مسائل گوناگون این منطقه، همه‌ی قدرتهای جهانی عقیده دارند که حضور ایران، وجود ایران، رأی ایران تعیین‌کننده است. این را دشمنان درجه یکِ ما هم، دارند میگویند که برای حل مسائل خاورمیانه یا مجموعه‌ی کشورهای این منطقه، بدون حضور ایران هیچ تصمیمی قابل گرفتن و قابل عمل شدن نیست. این کجا و آن وضعیت کجا که کشور بزرگ ایران با آن تاریخ، با آن میراث عظیم تاریخی گذشته‌اش، با آن مردم، مجموعاً یک مهره‌ای باشد در دست سلطه‌گران و استعمارگران که هر جور میخواهند جا به جایش کنند، از او استفاده کنند، از او بهره ببرند؛ مردم هم به حساب نیایند.
 از لحاظ اقتصادی هم منابع کشور در اختیار آنها؛ نفت کشور، امکانات گوناگون کانی، امکانات گوناگون انسانی، وضعیت سوق‌الجیشی، همه در اختیار دیگران بود تا هر جور که میخواهند از آن استفاده کنند. این تحول عظیم، این بود.
 البته این تحول، معانی دیگری هم دارد. ملتی که این اراده را دارد، این قدرت را دارد که یک چنین نظام سیاسی‌ای را به یک نظام مطلوب و مردمی متحول کند، در کار اقتصاد خود، در کار عمق دادن و گسترش دادن به فرهنگ خود، در راه اخلاق انسانی خود، در راه پیاده کردن عقاید قلبی خود، موفقیتهای ناگزیری حتماً خواهد داشت، که داشت. این، آن تحول عظیم بود که عده‌ای آن را نفهمیدند، عده‌ای هنوز هم نمیفهمند.
 قدرتهای بزرگ - که هدفشان جز قهر و سیطره‌ی بر ملتها نیست - حاضر نیستند بفهمند که وقتی یک ملت بیدار شد، وقتی یک ملت ارزش عزم و اراده‌ی خودش را فهمید، وقتی یک ملت دانست که اگر بخواهد و تصمیم بگیرد و عمل بکند، هیچ قدرتی در مقابل او نمیتواند بایستد، با یک چنین ملتی دیگر نمیشود درافتاد. ممکن است هزینه‌هائی را بر این ملت تحمیل کنند؛ اما تسلط بر آن ملت دیگر ممکن نیست؛ به بردگی کشیدن آن ملت دیگر ممکن نیست؛ تحمیل کردن عقاید خود و خواست خود بر آن ملت دیگر ممکن نیست. این را هنوز هم قدرتهای بزرگ نمیتوانند بفهمند.
 سی سال از آغاز این تحول عظیم دارد میگذرد؛ انواع و اقسام شگردها را دشمنان ملت ایران و دشمنان نظام جمهوری اسلامی به کار زدند، شاید بتوانند مجدداً آن ملت را مقهور کنند؛ آن سلطه‌ی جهنمی‌ای را که بر ایران عزیز ده‌ها سال داشتند و حاضر نبودند از او دست بردارند، شاید بتوانند آن سطله را دوباره برگردانند. امروز چالش نظام جمهوری اسلامی با دشمنان قدرتمند جهانی‌اش بر سر این قضیه است. مسئله‌ی انرژی هسته‌ای و مسئله‌ی ساخت موشک و این حرفها بهانه است. مسئله، مسئله‌ی دیگری است. مسئله این است که یک ملت توانسته است با قهر و غلبه، با عزم و اراده، سلطه‌ی قهرآمیز دیگران را از خودش دفع کند. اما اینها میخواهند تلاش کنند این سلطه را برگردانند. البته نتوانستند، بعد از این هم نمیتوانند.
 از دل انواع و اقسام تحریمهائی که سالهای متمادی است بر کشور ما تحمیل کرده‌اند، ناگهان «ماهواره‌ی امید» بیرون می‌آید و به فضا پرتاب میشود. از دل همه‌ی سختگیریهائی که انجام دادند، ناگهان توانائی غنی کردن اورانیوم - که یک کار محدود و محصوری است و دربست، ملک طلقِ قدرتهای بزرگ است و بدون اجازه‌ی آنها هیچ جا نباید برود - در این کشور رشد میکند و جان میگیرد و خودش را نشان میدهد. این نشان‌دهنده‌ی این است که دشمن نتوانسته، تحریم او هم اثر ندارد، تهدید او هم اثر ندارد. چرا؟ چون این ملت عزم راسخ خود را که متکی به آن ایمان عمیق هست، حفظ کرده است و حرکت میکند و پیش میرود؛ و نمیتوانند.
 در حالی که دستگاههای تبلیغاتیِ مجهزِ فوق مدرنِ متعلق به این قدرتها، امروز شب و روز علیه نظام اسلامی و حرکت اسلامی و جمهوری اسلامی دارند تبلیغ میکنند، گسترش این فکر، حادثه‌ی غزه را به وجود می‌آورد؛ یک مجموعه‌ی کوچک، یک سرزمین محدود، در مقابل یک دولتی که خود را یکی از چند قدرت نظامی درجه‌ی اولِ دنیا میداند، می‌ایستد. آن دشمن همه‌ی امکاناتش را وارد میدان میکند که بتواند این ملت را مقهور کند و نمیتواند. این حادثه‌ی کوچکی است؟! این چیز کمی است؟! قبل از آن، قضایای لبنان در دو سال قبل بود، که باز همه‌ی امکانات را به کار بردند و حتّی آمریکائی‌ها به رژیم صهیونیستی کمک تسلیحاتی کردند. که او خودش سازنده‌ی بمب اتم است و صادر کننده‌ی تجهیزات نظامی است، باز آمریکائی‌ها به او تجهیزات دادند برای اینکه بتواند بر یک عده جوان مؤمن و عازم - که دفاع میکردند - غلبه پیدا کند و نتوانستند؛ در جنگ سی و سه روزه. اینها کوچک است؟!
 اینها همان نقاطی است که جغرافیای قدرت را در دنیا تغییر داده. شکل نظام غیر عادلانه‌ی جهانی را که دنیا را به سلطه‌گر و سلطه‌پذیر تقسیم میکند، تغییر داده. دنیا بعد از قرن هفدهم و هجدهم میلادی که پدیده‌ی استعمار به وجود آمد، عادت کرده بود که چند تا دولت معدود و محدودی، سرنوشت کشورهای دنیا - دولتها، ملتها - را با اتکاء به قدرت نظامی خودشان، نه با اتکاء به قدرت اخلاقی، در دست داشته باشند. یک وقت هست یک دولتی به خاطر قوت فکرش، به خاطر جوشش اخلاقی‌اش، به طور طبیعی در بین یک مجموعه‌ای از ملتها یا دولتها نفوذ پیدا میکند؛ اما نفوذ استعمار این جوری نبود. نفوذ استعمار، نفوذ قهرآمیز بود، به خاطر قدرت نظامی بود، با زور سرنیزه بود. دنیا عادت کرده بود یک عده‌ای این سرنیزه را داشته باشند و اکثریت دولتها و ملتهای دنیا هم در مقابل اینها تسلیم باشند؛ آن وقت بسته به زرنگی خودشان، از میان این تسلیم شده‌ها، یک عده‌ای نان و نوای بهتری داشته باشند؛ یک عده‌ای نه، حتّی همان نان و نوا را هم نداشته باشند. مثل غلامان و بردگان یک ارباب که بعضی حالا یک لقمه‌ای، نواله‌ای هم گیرشان می‌آید؛ بعضی نه، برده هم هستند و گرسنگی هم میکشند.
 این عادت با انقلاب اسلامی از سر دنیا رفت. معلوم شد نخیر، قدرتهای سلطه‌گر دنیا حرفشان حرف آخر نیست. حرف آخر را ملتها میزنند؛ عزم ملتها و ایمان ملتهاست که حرف آخر را میزند. این را ملت ایران یاد داد. البته انقلاب در دنیا قبل از انقلاب اسلامی هم به وجود آمده است، لیکن هیچ انقلابی -  در طول تاریخ انقلابها شما نگاه کنید؛ از انقلاب کبیر فرانسه و قبل از او و بعد از او - نتوانسته اصول خودش را در طول دهه‌های متوالی حفظ کند؛ آنچنانی که انقلاب اسلامی ایران این اصول را حفظ کرده است و در خط مستقیم خودش حرکت کرده؛ تسلیم این و آن نشده؛ راه خودش را مستقیم به سمت جلو رفته.
 نسخه‌ی آینده همین است؛ همه‌ی ملت ایران این را میدانند و باید بدانند و شما باید بدانید و میدانید. راه پیروزی نهائی و کامل ملت ایران این است که این خط مستقیم، خط ایمان؛ ایمان به خدا، ایمان به خود، ایمان به قدرت ملی، اعتماد به نفس ملی و راه حرکت و مجاهدت در همه‌ی اشکالش؛ مجاهدت علمی، مجاهدت عملی - و آنجائی که لازم است، مجاهدت نظامی - و ایمان و جهاد را از دست ندهند.
 این که ملت ما در هر 22 بهمن با شور، با هیجان، با عزم راسخ، توی خیابانها می‌آیند و در این راهپیمائی عظیم شرکت میکنند و خودشان را نشان میدهند، یک حرکت نمادین از ایستادگی و استقامت ملت بر سر همین آرمانهاست. ملت، نشان میدهد که ما هستیم. لذا شما می‌بینید در طول این سی سال، 22 بهمن در زیر برف و سرمای شدید و بر روی زمینهای یخ بسته، در زیر آفتاب سوزانِ - در مناطقی که هوا گرم بوده است - انجام شده و مردم داخل این میدان راهپیمائیها، آمدند و حضور خودشان را حفظ کردند؛ نگذاشتند 22 بهمن آن جلا و رونق خودش را از دست بدهد. امسال هم به توفیق الهی همین جور خواهد بود. ملت ایران باز هم می‌آیند، توی صحنه خودشان را نشان میدهند. و این دشمن را به معنای حقیقی کلمه در مقابل ملت ایران دچار احساس خسران میکند؛ هم حضور در راهپیمائی این جور است، هم حضور در صحنه‌های گوناگون - این انتخاباتهای مختلف، آمدن مردم، حضور مردم، این نمایشهای عظیمِ علمی و فناوری - که خوشبختانه ملت ما پی در پی دارد اینها را نشان میدهد؛ دائم این تلاشِ جوانهای ما بروز میکند و ظهور میکند که باید روز به روز هم بیشتر بشود.
 شما در سهم خودتان، در مجموعه‌ی نیروی هوائی ارتش جمهوری اسلامی، وظائف مشخص و تعریف شده‌ای دارید؛ هم در قسمت اصلی نیروی هوائی، هم در قسمت پدافند هوائی، وظائف مهمی دارید. مهمترین وظیفه این است که انسان احساس کند باید خلأها را پُر کند. هر جا هستید، خلأهای تجهیزاتی، خلأهای سازمانی، خلأهای مدیریتی را پر کنید. وقتی یک مجموعه عزم پیشرفت دارد، منتظر نمی‌ماند که از جائی به جائی برود، یا کسی به او چیزی بگوید. در همان عرصه‌ای که او مشغول کار است، نیازسنجی میکند و سعی میکند که آن نیاز را برطرف کند و وظیفه‌ی خودش را به نحو کامل انجام بدهد. این به توفیق الهی، به فضل الهی تاکنون در نیروی هوائی ارتش وجود داشته است، بعد از این هم وجود خواهد داشت. من نگاهم به چهره‌های جوان و مؤمن و باعزم و اراده‌ی نیروی هوائی وقتی می‌افتد، این را احساس میکنم؛ از گزارشها و از اطلاعاتی هم که انسان دارد، این را میتواند بفهمد.
 یاد همه‌ی شهدای عزیز نیروی هوائی و ارتش جمهوری اسلامی و همچنین شهدای عزیزِ مجموعه‌های گوناگونی را که در این راه مجاهدت کردند و به شهادت رسیدند و جان خودشان را فدا کردند و این درخت تناور را آبیاری کردند، گرامی میداریم و یاد امامِ عزیزِ بزرگوارمان را که سلسله‌جنبان این حرکت عظیم بوده است، گرامی میداریم. و از مسئولین محترم نیروی هوائی و از فعالان بخشهای مختلف و از مبتکران و کسانی که پایه‌ی این ابتکارها را در نیروی هوائی گذاشتند، تشکر میکنیم و امیدواریم که خدای متعال به شما روزافزون توفیق و عزم راسخ عنایت بکند تا بتوانید ان‌شاءاللَّه نیرو و مجموعه‌ی ارتش و مجموعه‌ی نیروهای مسلح را به جائی برسانید که ملت ایران با حضور شما احساس کند که هیچ آسیبی از طرف دشمن او را تهدید نمیکند.
    والسّلام علیکم و رحمةاللَّه و برکاته‌