در این جلسه‌ی نخبه‌ها(۱) [چند نفر] صحبت کردند؛ یک پسر جوانی [هم] بلند شد و شروع کرد صحبت کردن، من گوش کردم، بعد چند کلمه به او جواب دادم که جوابها ظاهراً مؤثّر بود؛ یعنی دیدم که چهره[اش] باز شد؛ آمد جلو بوسیدمش و گفتم حیف نیست تو ناامید [باشی]، گفت نه، [ناامید نمیشوم] و رفت. آن چیزی که من میخواهم [روی آن] تکیه کنم، مال بعد از این است. بعد که او رفت نشست، یک پسر جوانی از همینهایی که صف جلو نشسته بودند، از همین نخبه‌ها‌ی درجه‌ی یک، مطالبی را گفت(۲) که حالا ممکن است اینها را من [هم] بگویم، امّا گفتنِ من با گفتنِ یک جوانِ نخبه‌ی این جوری تفاوت میکند.

۱) دیدار مدال‌آوران المپیادهای علمی و اعضای تیم ملّی والیبال جوانان (۱۳۹۸/۵/۱۶)

۲) یکی از نخبگان حاضر در جلسه‌ی ۱۳۹۸/۵/۱۶: من فقط یک در جمله نظر خودم را میگویم. اگر انقلاب اسلامی یک ثمره برای ما داشته و آن ثمره همین شیوه‌ی مباحثه با شخص اوّل مملکت برای ما بوده، به نظر من این برای ما کافی است و من این امر را خیلی بزرگ و مغتنم میدانم.