بالاخره ما با همه‌‌ی کشورهای مسلمان -چه آنهایی که همسایه‌‌ی ما هستند، چه آنهایی که با ما یک مقدار فاصله دارند و دورند- احساس خویشاوندی میکنیم، امّا قضیّه‌‌ی شما افغان‌‌ها، قضیّه‌‌ی دیگری است؛ بحث خویشاوندی هم نیست، بحث هم‌‌خانگی است از همه جهت. خداوند ان‌شاءالله شماها را محفوظ بدارد و ان‌شاءالله شماها را از این وضعی که بر کشورتان سایه افکنده، نجات بدهد. وضع بدی است.

 ملّت افغان توانستند به کمک دین خدا و به کمک توکّل به خدا، دشمنی با آن عظمت را از کشور خودشان بیرون کنند، بعد که آن دشمن را بیرون کردند، آن وقت مشکل بزرگ‌تر به ‌وجود آمد. مِن بَعدِ مآ اَریکُم ما تُحِبّون.(۱) بعد از آنکه خدای متعال دشمن را به ‌وسیله‌‌ی شماها سرکوب کرد، اختلاف داخلی افتاد؛ برادران روی هم شمشیر کشیدند، دوستان به هم پشت کردند، هم‌سنگرها به هم ضربه زدند و نتیجه‌ی‌ این شده است که الان مردم افغانستان چند سال است که دچار این مشکلند. ما خیلی نگرانیم؛ خیلی دعا می‌کنیم که خداوند ان‌شاءالله [شما را] نجات بدهد از این وضعیّت؛ و استقرار و ثبات و امنیّت بدهد به ملّت افغانستان. و خداوند دست‌های دشمن را -که ما اینها را عادی هم نمی‌دانیم؛ قطعاً از بیرون این مرزهای شما دارد این کارها هدایت می‌شود- قطع کند به حقّ قرآن و به حقّ اولیائش و بتوانید ان‌شاءالله آن زندگی‌‌ای که شایسته‌‌ی ملّت افغان است، به آنها هدیه کنید.

۱) آل‌عمران، ۱۵۲

پی‌نوشت: در پی حمله‌ی جنایت‌بار گروه‌های تکفیری به دانشگاه کابل در ۱۲ آبان ۱۳۹۹ که به فقدان جمعی از دانشجویان افغانستانی منجر شد، بخشی از بیانات رهبر انقلاب در سال ۱۳۷۴، درباره‌ی دوستی ملت ایران و افغانستان در هفته‌نامه خط‌حزب‌الله منتشر شد.