می‌کند آشفته‌ام، همهمه‌ی خویشتن
کاش برون می‌شدم، از همه‌ی خویشتن

می‌کشد از هر طرف، چون پر کاهی مرا
وسوسه‌ی این و آن، دمدمه‌ی خویشتن

پنجه در افکنده‌ام، در دل خونین خویش

گرگ‌وش افتاده‌ام، در رمه‌ی خویشتن

باده‌ی نابم گهی، زهر هلاهل گهی
خود به فغانم از این، ملقمه‌ی خویشتن

طفلم و بنهاده سر، بر سر دامان عشق
تا کُندم بی‌خود از، زمزمه‌ی خویشتن

مست و خرابم امین، بی‌خبر از بود و هست
از که ستانم بگو! مظلمه‌ی خویشتن


پی‌نوشت: این غزل، روز سه‌شنبه ۱۳۹۷/۴/۵ در همایشی با عنوان دومین کنگره‌ی شعر کتاب دفاع مقدس برای نخستین بار منتشر شد.