... بعد که دولت موقّت و تشکیلات دولت موقّت سرِ کار آمد، آمریکایی‌ها قویّاً این امید [محتاج شدن ایران به آمریکا] را در دل خودشان زنده کردند. البتّه من این را بارها گفته‌ام، الان هم میگویم؛ من دولت موقّت را به‌طور مجموعی، به‌هیچ‌وجه متّهم نمیکنم، بین آنها عناصرِ مؤمن و شاید بااخلاص هم بودند؛ منتها سلیقه‌ی سیاسی‌شان این بود که میگفتند «با قدرت بزرگی مثل آمریکا نمیشود جنگید، بیخود معطّلید»! خیلی هم دوست نداشتند «مرگ بر آمریکا» گفته بشود؛ میگفتند «حالا چه اصراری دارید که بیخود خودتان را با یک چنین غول عظیم جنگی و صنعتی به جنگ می‌اندازید؛ وابسته هم نشوید، تسلیم هم نشوید، نوکر هم نباشید، مزدور هم -مثل شاه- نباشید؛ امّا جنگ هم نکنید»؛ این تصوّری بود که دولت موقّت داشت؛ خب این حالت را آمریکایی‌ها خیلی می‌پسندیدند؛ این همان حالتِ نرمش است. مقدمه‌ی سازش، نرمش است. اگر آن حالت قهر نباشد، حالت سازش‌ناپذیریِ مطلق نباشد، خشونت انقلابی در مقابل دشمن نباشد، سازش تدریجاً متصوّر و ممکن خواهد شد؛ لذا آمریکایی‌ها وقتی دیدند که اینجا نرمش وجود دارد، امید بستند و شما دیدید تا وقتی که آن دولت سرِ کار بود، مسئله‌ی مهمّی هم برای ما از طرف آنها پیش نیامد. قضیّه‌ی طبس و قضایای حملات گوناگون و محاصره‌ی اقتصادی و قطع روابط و جنگ و غیرذلک، همه‌ مال بعد است. ...