1372/05/31
پیام به دومین سمپوزیوم بینالمللی اسلام و مسیحیت ارتدکس
بسم الله الرّحمن الرّحیم
قال الله
العظیم فى کتابه الکریم: وَمَن اَعرَضَ عَن ذِکری فَاِنَّ لَهُ مَعیشَةً ضَنکًا
.(۱)
در دوران اخیر هیچ
گاه بن
بست تفکّر مادّى ــ که براى انسان و جهان نه ریشه
اى قائل است و نه مقصدى ــ بدین وضوح نبوده است. البتّه این تجربه به بهاى خسارتهاى جبران
ناپذیر و نابودى و انحطاط میلیون
ها انسان و هدر رفتن امکانات بى
حساب به دست آمده است. امّا متأسّفانه پرچم جنگ بیهوده و نابودکننده
ی ارزشهاى الهى و معنوى که تا دیروز در دست مارکسیست
ها بود، امروز در دنیاى به
اصطلاح آزاد، هنوز بر زمین نیفتاده است، بلکه تحت لواى دموکراسى و لیبرالیسم، با هر اندیشه
ى الهى براى بناى جوامع، با صراحت و وقاحت تمام مقابله میشود و خدا میداند چه خسارتهایى را مجدّداً باید بشریّت تحمیل کند تا بیهودگى این راه نیز ثابت شود.
باید بدانیم که در مقابل بشریّت مسئول هستیم؛ خداوند نعمت خود را توسّط پیامبران (علیهم
السّلام) بر ما تمام کرده است. ما نباید نظاره
گر ظلم و فساد میلیون
ها انسان بیچاره باشیم؛ بر ما است که براى نجات بشریّت قیام کنیم و جوامع، حکومتها و زندگى فردى و اجتماعى را بر اساس اندیشه
ى الهى بنا کنیم. لذا در قدم اوّل باید زنگارها از چهره
ى تابناک راه خدا برداشته شود و به دور از تعصّبها و پیش
داورى
ها به سِیر تکاملى ادیان الهى توجّه کنیم و کامل
ترین ادیان را که اتمام نعمت الهى در آن است، براى حرکت خود برگزینیم.
و السّلام على من اتّبع الهدى و دین الحق
شهریورماه ۱۳۷۲
(۱ سورهى طه، بخشى از آیهى ۱۲۴؛ «و هر کس از یاد من دل بگرداند، در حقیقت زندگى تنگ و [سختى] خواهد داشت ...»