کشور ما، کشور ثروتمندی است و می‌تواند خود را به‌خوبی اداره کند و بسازد. حتی می‌تواند به غیر از زمان حال، زمان آینده را هم پایه‌ریزی کند و تضمین و تأمین نماید؛ اما مشروط بر این‌که موارد ثروت، به شکل صحیحی مورد ملاحظه قرار گیرد و در آن، اسراف و زیاده‌روی نشود. اسراف بد است و از نظر شرعی، گناه و حرام محسوب می‌شود. از نظر منطق عقلانی و اداره کشور هم، یک کار ممنوع و زشت است و مخصوص کسان خاصی نیست. همه موظّفند اسراف نکنند - هم مسؤولان و کارگزاران و کسانی که مأمور انجام کارهایی در دولت هستند و هم آحاد مردم - بنابراین، اگر ما توصیه می‌کنیم از اسراف جلوگیری شود و به تعبیر بهتر، با اسراف مبارزه شود؛ مخاطب ما همه - هم مسؤولان و هم آحاد مردم - هستند. اسراف در ثروت عمومی و موجودیهای این کشور و منابع طبیعی و نیز در آنچه که با زحمت زیاد به دست می‌آید و اسراف در نان و آب و انرژی و نیروی انسانی، همه اینها بد است. اسراف، نقطه مقابل... «انضباط» است. اگر بخواهیم با اسراف مبارزه کنیم، باید برای این کار برنامه‌ریزی انجام گیرد و آن را مسؤولان دولتی انجام دهند. بنابراین، توصیه... من، مبارزه با اسراف و زیاده‌روی و نابود کردن اموال عمومی و اموال شخصی است؛ چون اموال شخصی هم، به نحوی به اموال عمومی برمی‌گردد.1375/01/01
لینک ثابت
