من هیچ اعتقادی به این معنا ندارم كه جمهوری اسلامی از رسیدن به خواستهاش كه تشكیل یك جامعه بر اساس عدالت اجتماعی و رفاه عمومی است، ناتوان است. من بههیچوجه به این اعتقاد ندارم. به اینكه ما در این قضیه نیاز به تكیهی به دیگران داریم هم اصلًا اعتقادی ندارم. البته مراوده با دیگران، استفاده از دیگران، همكاری با دیگران و دادوستد با دیگران، همیشه خوب است؛ در همهی سطوح خوب است. البته با حدود و ثغوری كه قانون و سیاستهای كشور و تدبیر مدیران بالا مشخّص میكند. لكن تكیه نه! اتّكا و استناد و ناتوانی بدون آن؛ چنین چیزی را من اعتقاد ندارم. اساس ادارهی تشكیلات كشور نیز همین است كه بارها تكرار شده: عدالت اجتماعی. در تمام آثار دینی كه شما نگاه میكنید، هدف و غایت برای حركت جامعهی اسلامی، تشكیل جامعهی عادله است. راجع به امام زمان اینهمه اثر هست و در اغلبِ اینها گفته میشود كه آن بزرگوار تشریف بیاورند تا اینكه جهان را پر از عدل كنند. بیش از آنچه كه گفته شده «پُر از دین حق كنند» گفته شده «پر از عدالت كنند». یعنی آنچه كه در درجهی اوّل مطرح است، «عدالت» است كه باید انجام گیرد.1372/06/03
لینک ثابت
