اقبال با مردم ایران بود كه خدای متعال گوهر یكدانه و ذخیره‌ی خودش را به آنها عنایت فرمود. معمولاً خدای متعال گوهرهای ناب خود را برای روزهای حساس تاریخ بشر ذخیره می‌كند، و ما این افتخار را داشتیم كه خداوند یكی از گوهرهای گرانبهای خود را در میان ما قرار داده بود. خیلیها امام(ره) را می‌دیدند، اما نمی‌شناختند و او را به انسانهای معمولی تشبیه می‌كردند؛ اما جوهر درخشان و فروزان او به كمك پروردگار و در سایه‌ی عبودیت خدا آشكار شد.
او برای خودش عنوان و بهره‌یی قایل نبود. آن دستی كه توانسته بود تمام سیاستهای دنیا را با قدرت خویش تغییر دهد و جابه‌جا كند، آن زبان گویایی كه كلامش مثل بمب در دنیا منفجر می‌شد و اثر می‌گذاشت، آن اراده‌ی نیرومندی كه كوههای بزرگ در مقابلش كوچك بودند، هر وقت از مردم صحبت می‌شد، خودش را كوچكتر می‌انگاشت و در مقابل احساسات و ایمان و شجاعت و عظمت و فداكاری مردم سر تعظیم فرود می‌آورد و خاضعانه می‌گفت: مردم از ما بهترند. انسانهای بزرگ همین‌گونه‌اند. آنها چیزهایی را می‌بینند كه دیگران نمی‌توانند و یا نمی‌خواهند رؤیت كنند.1368/04/08
لینک ثابت
