بنده درباره‌ی یک حادثه در امریکا کتابی خواندم؛ یک کتاب کاملاً مستند و صحیح. این کتاب حقایق عجیب و تکان دهنده‌ای را بیان می‌کند که برای تصدّی فلان پُست، چه گروههایی و چگونه با هم جنگیدند. خیال می‌کنند این‌جا هم همان‌طوری است؛ مرجعیّت هم همان‌طوری است. نه آقا، اشتباه کردید! هیچ جنگ قدرتی نیست؛ هیچ دعوایی نیست. در باب مرجعیّت، کسانی هستند که با وجود شایستگی، یک کلمه از خودشان اسم نمی‌آورند تا سی، چهل سال می‌گذرد. بعد از این مدّت به فکر آنها می‌افتند، پیششان می‌روند و اصرار می‌کنند؛ بعد از اصرار، رساله می‌دهند. ما مثل مرحوم آیةاللَّه‌العظمی اراکی زیاد داریم. امروز در قم کسانی از همین عدّه هستند که شایسته‌ی مرجعیّتند؛ اما اگر هزاران نفر بروند و بخواهند اینها را به میدان بکشانند، می‌گویند ما نمی‌آییم! بحمداللَّه چنین کسانی امروز هستند. کسانی هستند که خودشان را اعلم از همه می‌دانند، اما بر زبان هم جاری نمی‌کنند. غالباً مجتهدین خودشان را اعلم از دیگران می‌دانند - البتّه نمی‌گویم همه؛ غالباً این‌گونه‌اند - اما با وجود این‌که خود را اعلم از دیگران می‌دانند، حتّی بر زبان جاری نمی‌کنند. اینها این‌گونه‌اند. حاضر نیستند خودشان را مطرح کنند. حاضر نیستند به میدان بیایند.
بیانات در دیدار اقشار مختلف مردم ۱۳۷۳/۹/۲۳