اگر چه ما در هر آنْ در معرض تصرّف اراده‌ی الهی هستیم، امّا این حوادث تلخ و گزنده که روی ما اثر تلخ و ناخوشایندی می‌گذارد، باید متوجّهمان کند که ما الان در معرض اراده‌ی الهی قرار گرفته‌ایم و خدای متعال خواسته است با این حادثه، ما را در یک صحنه و عرصه‌ی جدید قرار دهد که اسمش «امتحان الهی» است. اگر انسان با این دید با حوادث برخورد کند، من خیال می‌کنم حتّی تلخی حوادث هم کم خواهد شد. چون هر چه که اتفّاق می‌افتد، مانند مرگها، پیش آمدنی است. هیچ کس نیست که بتواند خودش را از مرگ نجات دهد.

حاج احمد آقا رحمةاللَّه علیه، نقل می‌کردند که در یکی از قضایا و حوادث مهمّ کشور در زمان امام رضوان‌اللَّه‌علیه، من وقتی ماجرا را به امام خبر دادم، منتظر بودم که ایشان مثلاً تکانی بخورند. امّا ایشان تأمّلی کردند و گفتند: «تقارب آجال شده.» خوب؛ این حرف خیلی درست و حکیمانه‌ای است. بالاخره «آجال» برای همه پیش می‌آید. مگر کسی هست که بتواند از این دروازه عبور نکند؟! همه - اعم از خوبها، بدها، جوان و پیر - عبور می‌کنند. عبور کسی از این دروازه، جای تعجّب ندارد.
در دیدار اعضای بیت حضرت امام (رضوان الله علیه) 1374/01/14