نسخه‌ی سیدالشهداء. این‌که امام حسین دعوت شد برای حکومت در کوفه و حرکت کرد به کوفه، این‌ها ظواهر کار و بهانه‏های کار بود. اگر امام حسین علیه‏السّلام دعوت هم نمی‌شد، این قیام تحقق پیدا می‌کرد. امام حسین باید این حرکت را انجام می‌داد تا نشان بدهد که دستور کار، در یک چنین شرایطی، برای مسلمان چیست. نسخه را به همه‏ی مسلمان‌های قرن‌های بعدی نشان داد. یک نسخه‏ای نوشت؛ منتها نسخه‏ی حسین‏بن‏علی، نسخه‏ی لفاظی و حرافی و «دستور بده، خودت بنشین» نبود؛ نسخه‏ی عملی بود. او خودش حرکت کرد و نشان داد که راه این است. ایشان از قول پیغمبر نقل می‌کند که آن وقتی که شما دیدید که اسلام کنار گذاشته شد؛ ظالمین بر مردم حکومت می‌کنند؛ دین خدا را تغییر می‌دهند؛ با فسق و فجور با مردم رفتار می‌کنند؛ آن کسی که در مقابل این وضع، نایستد و قیام نکند، «کان حقّاً علی اللَّه أن یدخله مدخله»؛ خدای متعال با این آدم ساکت و بی‏تفاوت هم مثل همان کسی که «مستحلّ حرمات اللَّه» است، رفتار خواهد کرد. این نسخه است. قیام امام حسین این است.

بهای نسخه. در راه این قیام، جان مطهر و مبارک و گران‌بهای امام حسین که برترین جان‌های عالم است، اگر قربانی شود به نظر امام حسین، بهای زیادی نیست. جان بهترینِ مردمان که اصحاب امام حسین بودند، اگر قربان شود، برای امام حسین بهای گرانی محسوب نمی‌شود. اسارت آل اللَّه، حرم پیغمبر، شخصیتی مثل زینب که در دست بیگانگان اسیر بشود-حسین‏بن‏علی می‌دانست وقتی در این بیابان کشته شود، آن‌ها این زن و بچه را اسیر می‌کنند- این اسارت و پرداختن این بهای سنگین به نظر امام حسین، برای این مقصود سنگین نبود.

امام به همان نسخه عمل کرد. بهائی که ما می‌پردازیم، باید ملاحظه شود با آن چیزی که با این پرداخت، برای اسلام، برای مسلمین، برای امت اسلامی و برای جامعه به‌دست می‏آید. گاهی صد تومان انسان خرج کند، اسراف کرده؛ گاهی صد میلیارد اگر خرج کند، اسراف نکرده. باید دید چه در مقابلش می‌گیریم. انقلاب اسلامی عمل به این نسخه بود. امام بزرگوار ما به این نسخه عمل کرد. یک عده‏ای آدم‌های ظاهرنگر و سطحی‏بین- البته آدم‌های خوب، مردمان بدی نبودند؛ ما این‌ها را می‌شناختیم- همان وقت می‌گفتند که ایشان این جوان‌ها را توی میدان آوردند و بهترین جوان‌های ما به کشتن داده می‌شوند؛ خونشان ریخته می‌شود. خیال می‌کردند که امام نمی‌داند که جان این جوان‌ها در خطر قرار می‌گیرد. دلشان برای او می‌سوخت. این ناشی بود از این‌که محاسبه درست نمی‌شد. خوب بله، در جنگ تحمیلی، ما این‌همه‌ شهید دادیم، این‌همه جانباز دادیم، این‌همه خانواده داغدار شدند. این، بهای بزرگی است؛ اما در مقابل، چه؟ در مقابل، استقلال کشور، پرچم اسلام، هویت ایران اسلامی را در مقابل آن طوفان عظیم حفظ کردیم.

این‌جا مرکز مقاومت است. مسئله‏ی غزه که شما مشاهده می‌کنید، این بخشی از ظاهر قضیه است، باطن قضیه عبارت است از این که دستگاه استکبارِ بی‏اعتقاد به همه‏ی اصول انسانی، مایل است این منطقه‏ی خاورمیانه، این منطقه‏ی حساس را که پر از ثروت و حساسیت گوناگون جغرافیائی و اقتصادی است، در اختیار بگیرد؛ در مشت بگیرد. می‌خواهند هیچ عنصر مقاومتی در این منطقه وجود نداشته باشد. اصل عنصر مقاومت را جمهوری اسلامی می‌دانند. البته این را درست فهمیده‏اند. این‌جا مرکز مقاومت است. این‌جا جائی است که ما اگر هیچ اقدامی هم نکنیم، هیچ حرفی هم نزنیم، خود وجود جمهوری اسلامی به ملت‌های منطقه الهام می‌دهد یک موجودیتی، یک هویتی که علی‏رغم همه‏ی قدرت‌های استکباری و به کوری چشم آن‌ها این‌جور در این منطقه قد کشیده و روز به روز ریشه‏دارتر می‌شود؛ روز به روز قوی‌تر می‌شود. خود وجود این پیکره‏ی عظیم و پرشکوه، خار چشم استکبار است و امیددهنده‏ی به ملت‌ها. بله، این‌جا مرکز مقاومت است؛ در این شکی نیست.

خواب خرگوشی. هر کس در دنیای اسلام، امروز قضیه‏ی غزه را یک قضیه‏ی منطقه‏ای و شخصی و محلی بداند، دچار همان خواب خرگوشی‏ای است که پدر ملت‌ها را تا حالا درآورده است. نه، این قضیه‏ی غزه، فقط قضیه‏ی غزه نیست؛ قضیه‏ی منطقه است. فعلاً آن‌جا نقطه‏ی ضعیف‌تر است، تهاجم را از آن‌جا شروع کردند و اگر موفق شدند، دست از سر منطقه برنمی‌دارند. دولت‌های کشورهای مسلمانی که حول و حوش آن منطقه هستند و کمکی که باید بکنند و می‌توانند بکنند، نمی‌کنند، دارند اشتباه می‌کنند؛ اشتباه می‌کنند. هرچه در این منطقه میخ اسرائیل بیشتر فرو برود، تسلط استکبار بیشتر بشود، بدبختی این دولت‌ها و ضعف و ذلت این دولت‌ها بیشتر خواهد شد. چرا ملتفت نیستند!؟

دیدار مردم قم به مناسبت قیام نوزدهم دی 19/10/1387

 

مشروعیت بی‌بنیاد. اکنون 60 سال از اشغال فلسطین می‌گذرد. در این مدت همه‌ی ابزارهای قدرت مادی در خدمت غاصبان قرار گرفته است؛ از پول و سلاح و فناوری، تا تلاش‌های سیاسی و دیپلماسی، و تا شبکه‌ی عظیم امپراتوری خبری و اطلاع‌رسانی. به‌رغم این تلاش شیطانی گسترده و حیرت‌آور، غاصبان و حامیان آنان نه تنها نتوانسته‌اند مسأله‌ی مشروعیت رژیم صهیونیستی را حل کنند، بلکه این مسأله با گذشت زمان بغرنج‌تر هم شده است...

کژراهه. حتی رئیس‌جمهور جدید آمریکا هم که با شعار تغییر در سیاست‌های دولت بوش بر سر کار آمده است، از تعهد بی‌قید و شرط به امنیت اسرائیل دم می‌زند؛ یعنی دفاع از تروریسم دولتی، دفاع از ظلم و زورگوئی، دفاع از قتل عام صدها مرد و زن و کودک فلسطینی در 22 روز، این یعنی همان کژراهه‌ی دوران بوش و نه چیزی کمتر.

رویکرد عقیم. مذاکره با مجامع وابسته به سازمان ملل هم یک رویکرد عقیم دیگر است. سازمان ملل شاید در کمتر نمونه‌ای همچون مسأله‌ی فلسطین، مورد آزمونِ افشاگر و رسواکننده قرار گرفته باشد. شورای امنیت، یک روز اشغال فلسطین به وسیله‌ی گروه‌های تروریست جرّار را سریعاً به رسمیت شناخت و نقشی اساسی را در پیدایش و تداوم این ظلم تاریخی بازی کرد؛ و پس از آن چندین دهه همواره در برابر نسل‌کشی‌ها، آواره‌سازی‌ها، جنایت‌های جنگی و انواع جرائم گوناگون دیگر آن رژیم، سکوت رضایت‌آمیز کرد؛ و حتی هنگامی ‌که مجمع عمومی رأی به نژادپرست‌بودن صهیونیسم داد، نه تنها با آن همراهی نکرد، که در عمل 180 درجه با آن فاصله گرفت. کشورهای زورگوی عالم که برخوردار از عضویت دائم در شورای امنیت‌اند از این مجمع جهانی همچون ابزار استفاده می‌کنند.

پیشنهاد مردم‌سالارانه. پیشنهاد ما یک راهکار کاملاً منطبق بر مردم‌سالاری است که می‌تواند منطق مشترک همه‌ی افکار جهانی باشد. آن پیشنهاد این است که همه‌ی صاحبان حق در سرزمین فلسطین اعم از مسلمان و مسیحی و یهودی در یک همه‌پرسی، ساختار نظام خود را انتخاب کنند و همه‌ی فلسطینی‌هایی که سال‌ها مشقت ‌آوارگی را تحمل کرده‌اند نیز در این همه‌‌پرسی شرکت کنند. دنیای غرب باید بداند که نپذیرفتن این راه حل نشانه‌ی پایبند نبودن به دموکراسی است که پیوسته از آن دم می‌زنند و این آزمون افشاگر دیگری بر علیه آنان خواهد شد.

سخنان رهبر انقلاب در چهارمین کنفرانس حمایت از ملت فلسطین 14/12/1387