امسال فضای عمومی کشور لبالب بود از ذکر و دعا و تضرع؛ بخصوص در شبهای قدر و در آن ساعات متبرک، همه‌ی افراد، مخصوصاً جوانها به محافل دعا و توجه و تذکر؛ از قشرهای مختلف، با انواع سلائق گوناگون اجتماعی و فردی و سیاسی و غیره رونق بخشیدند؛ همه آمدند دستها را به دعا بلند کردند و دلهایشان را با خدا آشنا کردند. خود این توجه و توسل و این توفیقی که انسان پیدا میکند، لطف الهی است؛ خود این توجه پروردگار است که در همین دعای وداع ماه مبارک رمضان، امام سجاد (علیه‌السّلام) میفرماید: «تشکر من شکرک و أنت ألهمته شکرک»؛ تو بودی که شکرگزاری را به دل شاکران الهام کردی. «و تکافئ من حمدک و انت علّمته حمدک»؛ تو بودی که توفیق دادی، تعلیم دادی که بتواند حمد تو را به جا بیاورد(1). به قول شاعر:گفت آن اللَّه تو لبیک ماست - و آن نیاز و درد و سوزت پیک ماست
در حقیقت همین که تو یا اللَّه میگوئی، همین که انسان با خدای متعال انس پیدا میکند، با خدا حرف میزند، این لطف الهی است و توفیقی است که خدا به انسان داده است. خود این «یا اللَّه» متضمن اجابت پروردگار است.1387/07/10
1 )
اللَّهُمَّ يَا مَنْ لَا يَرْغَبُ فِی الْجَزَاءِ وَ يَا مَنْ لَا يَنْدَمُ عَلَى الْعَطَاءِ وَ يَا مَنْ لَا يُكَافِئُ عَبْدَهُ عَلَى السَّوَاءِ. مِنَّتُكَ ابْتِدَاءٌ، وَ عَفْوُكَ تَفَضُّلٌ، وَ عُقُوبَتُكَ عَدْلٌ، وَ قَضَاؤُكَ خِيَرَةٌإِنْ أَعْطَيْتَ لَمْ تَشُبْ عَطَاءَكَ بِمَنٍّ، وَ إِنْ مَنَعْتَ لَمْ يَكُنْ مَنْعُكَ تَعَدِّياً. تَشْكُرُ مَنْ شَكَرَكَ وَ أَنْتَ أَلْهَمْتَهُ شُكْرَكَ. وَ تُكَافِئُ مَنْ حَمِدَكَ وَ أَنْتَ عَلَّمْتَهُ حَمْدَكَ ...
ترجمه:
اى خداوندى كه در برابر نعمتهايى كه بندگانت را ارزانى مىدارى به پاداشت رغبتى نيست. اى خداوندى كه از بخشيدن پشيمان نمىشوى. اى خداوندى كه پاداش عمل بنده را نه برابر عمل، بلكه بيش از آن مىدهى. نعمتت بىهيچ سابقه است و عفو تو بر مقتضاى فضل و احسان توست و عقوبتت بر آيين عدالت است و هر چه تقدير كنى خير ما در آن است. اگر عطا كنى، عطاى خويش به منّت نياميزى و اگر منع كنى، منع كردنت نه از روى ستم باشد.پاداش نيك دهى كسى را كه سپاست گويد، با آنكه تو خود او را سپاس گفتن الهام كردهاى. جزاى خير دهى كسى را كه تو را بستايد، با آنكه تو خود او را ستايشگرى آموختهای!...
لینک ثابت
الصحیفه السجادیه ، دعای 45 ؛ مصباح المتهجد ،شیخ طوسی :ص643 ؛ بحارالانوار،علامه مجلسی : ج 95 ص 173 ؛
اللَّهُمَّ يَا مَنْ لَا يَرْغَبُ فِی الْجَزَاءِ وَ يَا مَنْ لَا يَنْدَمُ عَلَى الْعَطَاءِ وَ يَا مَنْ لَا يُكَافِئُ عَبْدَهُ عَلَى السَّوَاءِ. مِنَّتُكَ ابْتِدَاءٌ، وَ عَفْوُكَ تَفَضُّلٌ، وَ عُقُوبَتُكَ عَدْلٌ، وَ قَضَاؤُكَ خِيَرَةٌإِنْ أَعْطَيْتَ لَمْ تَشُبْ عَطَاءَكَ بِمَنٍّ، وَ إِنْ مَنَعْتَ لَمْ يَكُنْ مَنْعُكَ تَعَدِّياً. تَشْكُرُ مَنْ شَكَرَكَ وَ أَنْتَ أَلْهَمْتَهُ شُكْرَكَ. وَ تُكَافِئُ مَنْ حَمِدَكَ وَ أَنْتَ عَلَّمْتَهُ حَمْدَكَ ...
ترجمه:
اى خداوندى كه در برابر نعمتهايى كه بندگانت را ارزانى مىدارى به پاداشت رغبتى نيست. اى خداوندى كه از بخشيدن پشيمان نمىشوى. اى خداوندى كه پاداش عمل بنده را نه برابر عمل، بلكه بيش از آن مىدهى. نعمتت بىهيچ سابقه است و عفو تو بر مقتضاى فضل و احسان توست و عقوبتت بر آيين عدالت است و هر چه تقدير كنى خير ما در آن است. اگر عطا كنى، عطاى خويش به منّت نياميزى و اگر منع كنى، منع كردنت نه از روى ستم باشد.پاداش نيك دهى كسى را كه سپاست گويد، با آنكه تو خود او را سپاس گفتن الهام كردهاى. جزاى خير دهى كسى را كه تو را بستايد، با آنكه تو خود او را ستايشگرى آموختهای!...
