حاج سیّاح هم نمونهی سوم است. او شرح حال و زندگی خودش را در سفر اروپایی نوشته است. کسی که این کتاب را بخواند، شک نمیکند که در این کتاب، به صورت سفارششدهای سعی شده، با هرجایی که پای یک روحانیِ آزادهی بزرگ در میان است، برخورد شود؛ عملًا نام او کتمان شود و ماجرای او مطرح نگردد. روشنفکری در ایران، اینگونه متولّد شد.1377/02/22
لینک ثابت
