وقتی آدم به کتاب «کامل التواریخ» ابن‌اثیر می‌نگرد، حس می‌کند که کتاب او دارای عصبیّت اموی و عثمانی است. البته احتمال می‌دهم که به جهتی ملاحظه می‌کرده است. در قضایای «یوم الدّار» که جناب «عثمان» را مردم مصر و کوفه و بصره و مدینه و غیره کشتند، بعد از نقل روایات مختلف، می‌گوید علّت این حادثه چیزهایی بود که من آنها را ذکر نمی‌کنم: «لعلل»؛ علّتهایی دارد که نمی‌خواهم بگویم. وقتی قضیه‌ی جناب «ابی‌ذر» را نقل می‌کند و می‌گوید معاویه جناب ابی‌ذر را سوار آن شتر بدون جهاز کرد و آن‌طور او را تا مدینه فرستاد و بعد هم به «ربذه» تبعید شد، می‌نویسد چیزهایی اتّفاق افتاده است که من نمی‌توانم بنویسم. حالا یا این است که او واقعاً - به قول امروز ما - خودسانسوری داشته و یا این‌که تعصّب داشته است. بالاخره او نه شیعه است و نه هوای تشیّع دارد؛ فردی است که احتمالاً هوای اموی و عثمانی هم دارد. همه‌ی آنچه که من از حالا به بعد نقل می‌کنم، از ابن‌اثیر است.۱۳۷۷/۰۲/۱۸
لینک ثابت
مرحوم علّامه‌ی عالی مقام، مجلسی رضوان‌اللَّه‌تعالی‌علیه از ابن‌اثیر جزری نقل می‌کند که وی در «النهایة» این حدیث را آورده و بیان کرده است که چرا نگاه کردن به علی‌بن‌ابی‌طالب علیه‌السّلام عبادت است. ابن‌اثیر، چنین گفته است که: «ان علیاً کان اذا برز قال الناس لااله‌الّااللَّه ما اشرف هذا الفتی.» وقتی علی‌بن‌ابی‌طالب علیه‌السّلام در مقابل مردم ظاهر می‌شد، مردم با دیدن او می‌گفتند: لااله‌الّااللَّه! چقدر شریف است این جوان! «لااله‌الّااللَّه ما اکرم هذا الفتی.» چقدر کریم و بزرگوار است این جوان! «لااله‌الّااللَّه ما اعلم هذا الفتی.» چقدر دانشمند است این جوان! «لااله‌الّااللَّه ما اشجع هذا الفتی.» چقدر شجاع است این جوان! خلاصه این‌که، ابن‌اثیر می‌گوید وقتی مردم به علی‌بن‌ابی‌طالب علیه‌السّلام می‌نگریستند، از بس صفات او برجسته بود، مکرّر در مکرّر تهلیل می‌گفتند و ذکر خدا می‌کردند. از این جهت، نگاه کردن به او عبادت است. مجلسی این بیان را قبول ندارد و می‌گوید: ابن‌اثیر خواست یک فضیلت را از علی‌بن‌ابی‌طالب علیه‌السّلام سلب کند؛ که خود نگاه کردن به او، به خاطر خود علی‌بن‌ابی‌طالب علیه‌السّلام عبادت باشد. این را خواست سلب کند. اما چند فضیلت دیگر را، من حیث لایشعر، برای علی‌بن‌ابی‌طالب علیه‌السّلام اثبات کرد!۱۳۷۱/۰۱/۰۷
لینک ثابت
