روحانیت شیعه همواره خصوصیتی منحصر بفرد داشته است و امروز هم که نظام جمهوری اسلامی برپاست و مسئولان آن بعضاً از خود این حوزهها برخاستهاند و صبغهی روحانیت و دینی در این حکومت مشهود است، باز حوزههای علمیهی شیعه همان خصوصیت را حفظ کردهاند. آن خصوصیت چیست؟ آن عبارت است از «استقلال و مردمی بودن». این، در هیچ جای دنیا وجود ندارد. مجامع روحانی، چه مسلمان، چه مسیحی، چه یهودی در غیرِ شیعه، مجامعی هستند که با مردم سر و کار دارند - یعنی مردم به کلیساها هم میروند - اما روحانىِ در آنجا، با پیشنماز مسجد ما در اینجا، از زمین تا آسمان تفاوت دارد. او یک فردی است وابسته به یک تشکیلاتی که از ملحقات دولت و سلطهی حاکم بر آن کشور است یا سلطهای شبیه سلطهی روحانیت مثل مسیحیها، که مثلاً کاتولیکهایشان به یک جای دیگر وابستهاند، پروتستانها به یک جای دیگر وابستهاند و فرقههای مختلفشان هرکدام به مراکز قدرت وابستهاند و نصب و عزل میشوند؛ اما روحانیت شیعه اینطور نیست؛ روحانی شیعه فقط متصل به مردم و برای مردم و در شئون روحانی، در خدمت مردم است.1385/08/17
لینک ثابت