هر ملتی و كشوری در طول زندگانی ممتد خویش، دورانهایی و حوادثی را می‌گذراند كه تاثیر آن در سرنوشت تاریخی او، بسی تعیین كننده و ماندگار است و می‌تواند او را به نیكبختی و عزت و اقتدار، یا سیهروزی و ذلت و حقارت بكشاند. این حوادث هر چند سالها بطول انجامد در مقایسه با عمر ملتها، در حكم لحظه‌یی زودگذر است، و اگر ملتی كه در تندبادِ چنین حوادثی قرار می‌گیرد از خود اراده و هوشمندی و ایمان و استقامت نشان دهد قله‌های شرف و بهروزی را فتح می‌كند و قدم در جاده‌ی پیشرفت و تعالی می‌گذارد و با هر گردنه‌ی دشوار و سنگلاخی مواجه شود از آن عبور می‌كند و خود رابه هدف می‌رساند. ولی اگر ضعف و تن‌پروری و دل سپردن به لذت و راحتِ موقت و ناهوشمندی و بی‌ارادگی و بی‌ایمانی گریبانگیر او شود آینده‌ی خود را تباه می‌كند و دستخوش ذلت و اسارت و وابستگی می‌شود، و همه‌ی سختی‌ها و گرفتاریهای ملل عالَم كه ناشی از وابستگی و اسارت است پی‌درپی و بتدریج بر او می‌تَنَد و او را دچار بدبختی دنیا و آخرت می‌كند.
ملتهای پیشرو و موفق جهان در همه‌ی دورانها، ملتهایی هستند كه در یكی از چنین لحظه‌های تاریخی تصمیمی شرافتمندانه و شجاعانه گرفته و سختیهای مجاهدت و پایداری را با شوق و شور، تحمل كرده‌اند و خود را با تلاش و هوشمندی به نقطه‌ی اَمن و عزت و استقلال رسانده‌اند.
ملت بزرگ ایران در انقلاب اسلامی كبیر خود كه در چنین روزهایی در سال 1357 به اولین پیروزی تاریخی خود رسید یكی از زیباترین و شگفت انگیزترین نمایشها را از اینگونه در صحنه‌ی تاریخ اجراء كرد.1377/11/21
لینک ثابت
