بزرگداشت شاعر برجسته‌ی خراسانی آقای احمد کمال به دو سبب، برای اینجانب، بسی شیرین و دلنشین است. نخست آنکه تجلیل از این شاعر با فضیلت که هنر شعر را با چندین هنر بزرگ دیگر در اخلاق و سلوک انسانی به هم آمیخته است، تجلیل از مجموعه‌ئی از فضائل انسانی است. همه‌ی آنانکه کمال را از نزدیک شناخته‌اند چون من بدین نکته باور دارند که در این انسان با شرف و پاکدامن و منیع الطبع و سرشار از صفا و صداقت، شعر او ـ بیشک از قله‌های قصیده‌ی معاصر است ـ تنها یکی از درخشندگیها بشمار می‌آید و او که جوانی پرملال و زحمت خود را در دوران حاکمیت فرمانروایان بی‌بهره از فضیلت و معرفت، با قناعت و مناعت سپری کرده است، هرگز رضا نداده که دور دری گرانبهای خود را در خدمت ارباب بی‌مروت دنیا به کارگیرد و جز به ندای دل پاک و روشن خود سخن بسراید.
دوم آنکه کمال عزیز ما در شمار بازماندگان معدود از خیل سخنسرایانی است که در میانه‌ی سالهای دهه‌ی 30 تا دهه‌ی پنجاه شمسی، مشهد را مرکز پررونق و توجه برانگیز شعر و ادب فارسی و مایه‌ی تحسین نام‌آوران فرهنگ و ادب کشور ساخته و آن را در سیاهه‌ی شهرهای شاعرخیز ایران، در جایگاه برتر نشانده بودند. بخاطر آن جمع پراستعداد و خوش قریحه و فاضل و برخوردار از شجاعت ادبی بود که مشهد در تاریخ معاصر شعر فارسی به کثرت شاعران با کیفیت، اشتهار یافت، و به گرمی دل و محول آنان بود که سه انجمن ادبی آن شهره‌ی آفاق گشت. از قدسی و نگارنده و آگاهی تا فرخ و گلشن و نوید و تا فیاض و یوسفی و رجائی و شاعران و ادیبان دیگری که بحمدالله برخی از آنان تا امروز می‌درخشند، هر یک سهمی در بنای این تاریخ درخشان داشته و نقشی گزارده‌اند.
کمال ما، یکی از برجستگان آن دوران پرشور و پررنج است. او نیز مانند همه‌ی آن دیگران، سرمایه‌ی معنوی خویش را، دستمایه‌ی نان و معاش نساخت. با شعر خود که بخشی از وجود اوست، پاک و مصفا زیست. دنیاداران و کشورمداران آن روز، بسا بی‌هنران را که به مزد سرسپردگی، برکشیده‌اند، و کمال و قدسی‌ها همیشه از نگاه و لطف آنان دور ماندند. و اینان هم همین را می‌خواستند و مغتنم می‌شمردند.
دورانی که در آن برای کسانی که مایه‌ئی از ادب و هنر داشتند، هوس تنعم و برخورداری، به سقوط معنوی و اخلاقی منتهی می‌شد گذشت در حالی که کمال و بسیاری از زمره‌ی شاعران خراسان، لکه‌ئی بر دامان پرهیزگاری و شرف و مناعت خویش نداشتند.
شاعر پیشکسوت و گزیده‌گوی ما امروز بحمدالله سربلند و عزیز در میان دوستداران خویش و دلباختگان شعر و ادب فارسی است. تجلیل از او، تجلیل از یک دوران آزمایش موفق و سرافراز است، و تجلیل از آن مجموعه‌ی نیکنامان و برگزیدگانی است که اگر چه فقدان دریغ‌انگیز بعضی از آنان، ضایعه است، اما نشاط و تلاش ادبی تعدادی از بهترین‌هایشان بحمدالله امروز مایه‌ی خوشنودی و سپاس پروردگار است.1372/07/14
لینک ثابت
