شما مى‌دانید در تحلیل رفتار جریانهاى استعمارى و سلطه‌هاى سیاسى و اقتصادى بر دنیا - که الان صد سال است مسأله‌ى مورد ابتلاى کشورهاى عقب‌افتاده‌ى دنیاست - همه‌ى راهها به یک نقطه ختم مى‌شود و آن عبارت است از این‌که هویّت و شخصیّت یک ملت را از او بگیرند تا احساس حقارت کند. اگر شما احساس حقارت کردید، تسلّط بر شما دیگر سرمایه‌اى نمى‌خواهد و زورى لازم ندارد. ملتها، تاریخ و فرهنگ و گذشته و نشانه‌هاى حضور و وجود و شخصیّتى دارند. همه‌ى اینها مانع مى‌شود تا ملتى بردگىِ یک قدرت سیاسى و یک سلطه‌ى بیگانه و یک ملت دیگر را قبول کند. وقتى این را از دست ملتى گرفتند، این ملت دیگر سلاح و سپر معنوى ندارد. مایه‌ى تفاخر و احساس هویّت او را سلب کرده‌اند. مثل این است که پلنگ یا شیرى را بگیرند و دندانهاى درنده و بُرنده‌ى او را بِکشند، بعد او را رها کنند؛ یک بچه هم مى‌تواند سوار این شیر شود، چون چیزى ندارد. اصلاً وقتى ملتى احساس حقارت کرد، تسلّط بر آن ملت آسان مى‌شود. لذا شما در تبلیغات بلندمدّتِ بسیار حساب شده‌ى استکبار و دستگاههاى استعمارى مى‌بینید که به ملتها تلقین مى‌کنند شما چیزى ندارید؛ شما گذشته‌اى ندارید، افتخاراتى ندارید، هویّتى ندارید؛ شما کسى نیستید. چقدر از تمدّنهاى گذشته را که مى‌توانستند پنهان کنند، به این وسیله پنهان کردند.1380/12/05
لینک ثابت
