ما همان كشوری هستیم كه در دوران طاغوت، پایه‌ی كشاورزی ما را متزلزل كردند، برای این كه ما را وابسته كنند؛ برای این كه بازار برای گندم خودشان و بقیه‌ی محصولات كشاورزی دیگران - بیگانگان - درست كنند. با این افزایش جمعیت - امروز كشورمان بیش از دو برابر اول انقلاب جمعیت دارد - اگر بنا بود ما مثل آن روزِ آنها از نظر گندم محتاج بیگانگان باشیم، برای هر تن گندمی كه به ما می‌دادند، یك منت سنگین، یك بار سنگینِ تحقیر بر روی دوش این ملت سوار می‌شد؛ هر وقت هم كه مایل بودند، می‌توانستند این را قطع كنند؛ اما ملت ما در گندم به خودكفایی رسید. عین همین قضیه باید در بقیه‌ی محصولات مهم و اساسی غذایی به وجود بیاید؛ در برنج، در روغن، در گوشت، در لبنیات، كه نیازهای كشور است. باید كشور به دیگران اصلاً محتاج نباشد و مردم كشور بدانند كه شما قشر كشاورز و دامدار با غیرت خود، با ایمان خود، با همت خود، غذای آنها را تأمین می‌كنید و مردم محتاج این نیستند كه از دیگران درخواست كنند؛ هم پول بدهند، هم منت بكشند، هم دایم تَه دلشان نگران باشد كه اگر یك مشكلی به خاطر یك مسأله‌ی سیاسی و غیره پیش آوردند، چه كنیم.1384/10/14
لینک ثابت
