به رمانهای خودمان که نگاه میکنیم - از همین اول قرن شمسی جاری؛ یعنی از همین شصت، هفتاد سال گذشته؛ از زمان حجازی و دشتی و اینها - میبینیم که واقعاً اینها بیهنرند. یعنی مایههایی دارند؛ اما بههیچوجه، قابل مقایسهی با آنها که گفتیم، نیستند. بعد، البته نوبت به امثال آلاحمد و اینها که میرسد، آن واقعیتها و آن سوز دل و آن انگیزه و ایمان، وضع را بهتر میکند. انصافاً، رمان آلاحمد، سرآمد رمانهای فارسی ماست. تا آنجایی که بنده میشناسم، رمان آلاحمد، رمان سرآمدی است؛ یعنی برتر از همهی آنهاست و از اینهای دیگر بهتر است. والّا دیگران که نوشتند، چیزی ننوشتند. من میگویم در این زمینه، شما اگر این نهال جدید را، این جهت نو را، پیگیری کنید، همان چیزی خواهد شد که ما امروز احتیاج داریم؛ یعنی رمان ایران و داستاننویسی ایران را به آن رشد و تعالی خواهد رساند. لذا، معتقدم که این کار و ترویج آن، باید دنبال شود.1371/04/22
لینک ثابت