ما هر وقت به مردم گفتیم اسراف نکنید، اکثریت مردم - که طبقات متوسط هستند - گوش میکنند و اسراف هم نمیکنند؛ لیکن آن کسانی که باید گوش کنند - یعنی متمکّنین و ثروتمندان که بسیاری از موارد، اسراف هم در بین آنهاست - کمتر گوششان بدهکار است. من حالا خطابم به آنهاست. لازم است که به مسأله قناعت - به معنای اسراف نکردن - اهمیت دهند. اسراف نکردن در مواد غذایی؛ چقدر مواد غذایی زاید دور ریخته میشود! حتّی اسراف نکردن در مواد دارویی؛ چقدر مواد دارویی غیر لازم خریده میشود و به خانه‌ها برده میشود و بدون مصرف باقی میماند! مواد اوّلیه و یا خود دارو را باید از خارج بخرند و بیاورند، یا در داخل باید با زحمت درست کنند. اینها ثروت و سرمایه مملکت است و از دست میرود. کسانی هستند که حتی در کارهای تفنّنی و تفریحىِ خودشان هم اسراف میکنند. مثلاً به خارج از کشور مسافرت میکنند. چرا!؟ فرض کنید خانواده‌ای هستند که مایلند مسافرتی بکنند، تفریح و تفرّجی بکنند؛ چرا به خارج از کشور میروند و تفرّج میکنند!؟ در این کشور به این بزرگی، خیلیها همین تفریح و تفرّج را هم نمیتوانند بکنند. بعضیها تا دستشان به دهانشان میرسد، برای تفریح و تفرّجِ خودشان یا خانواده‌هایشان، به فلان کشور خارجی - که حالا نمیخواهم اسم بیاوریم - میروند. اینها اسراف قطعی است؛ اینها همان اسرافی است که حرام است. زیاده‌روی یعنی این. زیاده‌روی، وقت به وقت و زمان به زمان تفاوت میکند؛ در امر لباس، در امر مسائل زندگی، در اتومبیلهای گرانقیمت.1377/10/04
لینک ثابت
