لازم می‌دانم در درجه اول، اخلاص و ارادت خودم را به ارواح طیّبه آن شهدای عالی‌قدر، مخصوصاً شهید مظلوم، شخصیت جلیل‌القدر و عزیز و كم‌نظیرمان، مرحوم شهید بهشتی(رضوان‌اللَّه‌علیه) عرض كنم.
خوب است همه به یاد داشته باشیم كه این كشور، این انقلاب و این تاریخ، نجات‌یافته این مجاهدتها و این خونهاست. بدانیم كه این انقلاب و این ملت و این كشور، بخصوص فعّالان این نهضت بزرگ، چه دشمنان خونخوار و بیرحمی در كمین داشتند و هنوز هم دارند. همانهایی كه شهید بهشتی را از دست این ملت گرفتند، هنوز در دنیا هستند. همانهایی كه آنها را كمك می‌كردند، هنوز هم می‌كنند. مبادا بعضی ساده‌دلیها یا احیاناً كج‌فكریها موجب شود كه ما تصوّر كنیم دشمنیها و دشمنها تمام شدند؛ كه این خطر بزرگی را تولید خواهد كرد. برای كسی كه در مواجهه با دشمن است، هیچ خطری بالاتر از فراموش كردن دشمن نیست.
به‌هرحال، آنها به پاداش خودشان رسیدند. حقیقتاً مردن معمولی و در بستر، برای كسانی مثل شهید مظلوم ما - مرحوم شهید بهشتی - با آن همه تلاش، با آن همه همّت و غیرت كم بود و باید شهید می‌شد. شهادت پاداش بزرگی است كه خداوند به او و یارانش داد. امیدواریم كه همچنان در نعیم الهی باشند و هستند و روزبه‌روز درجات آن عزیزان متعالی باشد و ما هم در همین راه و به‌سوی همین هدف، به آنها ملحق شویم.1377/04/07
لینک ثابت
