در این سی، چهل سال اخیر، چقدر کودتا در کشورهای اسلامی انجام گرفته است! عدّه‌ای آمده‌اند و عدّه قبلی را از بین برده‌اند و خودشان سر جای آنها نشسته‌اند و مردم هم اصلاً بدون این که بر آن گذشتگان بگریند یا برای آیندگان جشن بگیرند، فقط وضعیت را تماشا کرده‌اند! این، جدایی ملتها از حکومتهاست.
اگر شما به زندگی چنین حکومتها و رؤسایی نگاه کنید، میبینید که شبیه مردمشان نیستند و اگر به مردم نگاه کنید، میبینید از وضع حکّامشان اصلاً خبر ندارند! گذشته کشور خودمان نیز همین گونه بود و هیچ ارتباط و پیوند عاطفی و عملی، میان مردم و رؤسای کشور وجود نداشت. مردم منتظر حرف و دستور آنها نبودند و اگر حرف و دستوری هم میدادند، گوش نمیکردند و در مواقعی از روی ترس، دستورات را اجرا میکردند.
نتیجه این آفت و عیب بزرگ، این شده است که حکومتهای بریده از ملتها، چون موقعیّت خودشان را متزلزل و پشتشان را خالی میبینند، به دامن قدرتها پناه میبرند. یعنی یا به دامن امریکا میچسبند یا دیروز که شوروی بود، به سراغ آن کشور میرفتند و یا به یکی دیگر از دولتهایی که سرشان به تنشان میارزد، تکیه میکنند!
رابطه و نسبت معکوسی بین ارتباط با مردم و ارتباط با قدرتها و پناه بردن به آنها وجود دارد: هر حکومتی که ارتباطش با مردم خود صمیمانه است، به قدرتها بیاعتناست و به آنها نگاه و تکیه نمیکند و به حرف آنها محل نمیگذارد و دستور آنها را به گوش نمیگیرد و به سراغ آنها نمیرود؛ ولی هر حکومتی که با مردم خود رابطه ندارد، با قدرتهای بزرگ گرم میگیرد و به آغوش آنها پناه می‌برد و به آنها تکیه میکند و قهراً از آنها حرف میشنود و دستور آنها را اجرا میکند! از آن طرف نیز همین طور است: هر حکومتی که به قدرتها نزدیک شد، از مردم خود دور میشود و هر حکومتی که از قدرتهای بزرگ جهانی دور شد، در دل مردم خود جای میگیرد. این، یک امر روشن و بدیهی در فرهنگ و معارف سیاسىِ امروز دنیاست.
متأسّفانه اغلب دولتهای اسلامی با مردم خودشان رابطه ندارند و نتیجتاً به آغوش قدرتها پناه میبرند. اگر امریکا دستوری داد و فرمانی صادر کرد، فوراً اطاعت میکنند و دست به سینه در مقابل او میایستند! حال شما نگاه کنید و ببینید که امروز کدام‌یک از کشورهای اسلامی، این گونه نیستند!1374/09/08
لینک ثابت
