دوران جهاد اكبر یعنی دورانی كه شور و هیجان اولیه انقلاب تا حدود زیادی فرو نشسته، ضمناً موفقیتهایی هم بدست آمده و چهره راحت زندگی، خود را به بسیاری نشان داده و چرب و شیرین زندگی در دهانهایی مزه كرده است. این، آن دوران خطرناك است.
امیرالمؤمنین(ع) در چنین دورانی بود كه به حكومت رسید و لذاست كه نهج‌البلاغه بیش از هر چیز دیگر سخن از زهد و بی‌اعتنایی به دنیا دارد و غمگنانه باید گفت كه حتی «عدل علوی» و «زهد علوی» هم نتوانست موج مخرب دنیاطلبی را در آن دوران مهار كند و در نهایت شد آنچه شد.
ما امروز در این دوران از انقلاب كبیر و عظیم و عمیق خود قرار داریم. البته امتیاز ما به صدر اول در دو نكته، مهم است. نخست: وجود تجربه‌ی آن دوران در برابر ما كه برای ما صفحه درس آموزنده و هشداردهنده‌یی است كه ای بسا خواهد توانست از آن خطرات مانع شود.
و نكته دوم: كثرت و تراكم دلهای مؤمن و آگاه با ایمانهای جوشان و دلهای پاك و در همه جای این كشور بزرگ است.1374/02/06
پیام به نشست سالانه‌‌ی اتحادیه انجمن‌های اسلامی دانشجویان (دفتر تحکیم وحدت)
انقلاب کبیر اسلامی ایران
جستار
لینک ثابت
انقلاب کبیر اسلامی ایران
جستار
