اعتقاد به امام زمان یک بخشى از جهانبینىِ ادیان است؛ یعنى ادیان الهى همچنانکه در جهانبینىِ عمومى خودشان نسبت به عالَم، آدم، منشأ آفرینش و منتهاى سِیر حیات بشر - یعنى دربارهى مبدأ و معاد - نظر میدهند، یکى از بخشهاى این جهانبینى - این مجموعهى عظیمى که زیربناى همهى افکار و تأمّلات و احکام و قوانین و مقرّرات ادیان است - عبارت است از مسئلهى نهایت سِیر کاروان بشر در این دنیا.... تا آنجایى که ادیان الهى و ادیانى را که رونویسى از ادیان الهىاند، مىشناسیم - ولو خودشان هم الهى نباشند، امّا پیدا است اصول و قواعد کار را از ادیان الهى گرفتهاند - همه معتقدند که این کاروان در پایان، در آخر راه، به یک منزلگاه مطلوب و دلگشا و دلنشین خواهد رسید. خصوصیّت عمدهى این مقصد هم «عدالت» است؛ عدالت، خواستهى عمومى بشریّت از اوّل تا امروز و تا آخر است.... باید منتظر بود. این نگاه ادیان به پایانِ راهِ کاروان بشرى، نگاه بسیار امیدبخشى است؛ حقیقتاً روحیّهى انتظار و روحیّهى ارتباط با ولىّعصر (ارواحنا فداه) و منتظر ظهور بودن و منتظر آن روز بودن، یکى از بزرگترین دریچههاى فرج براى جامعهى اسلامى است.1393/03/21
بیانات در دیدار پژوهشگران و کارکنان مؤسسه «دارالحدیث» و پژوهشگاه «قرآن و حدیث»
حضرت امام حجة ابن الحسن(عجل الله تعالی فرجه الشریف
فیش موضوعی
لینک ثابت
حضرت امام حجة ابن الحسن(عجل الله تعالی فرجه الشریف
فیش موضوعی