ما هرچه داریم، به برکت شهداى عزیزمان داریم. اگر امروز اسلام در جهان داراى عزت است، به برکت شهداست. اگرامروز جمهورى اسلامى، به صورت یک قدرت مردمى در دنیا مطرح است، به برکت خون شهداست. اگر ملتهاى مسلمان دیگر در نقاط مختلف عالم، ملت ایران را الگوى مقاومت و مبارزه‌ى خودشان قرار داده‌اند، به برکت فداکارى شهداست. در درجه‌ى اول، شهداى ما قرار دارند. پشت سر شهداى عزیز هم بقیه‌ى فداکاران، اعم از جانبازان، آزادگان، خانواده‌هاى مکرّم شهدا، در صف دوم قرار دارند. اگر خانواده‌هاى شهدا، مقاومت و صبر نمى‌کردند و از خودشان استقامت و متانت نشان نمى‌دادند، وضع طور دیگرى مى‌شد.ما در داستانهاى تاریخى خوانده‌ایم که شهیدداده‌هاى صدر اسلام، اگر پدرشان یا شوهرشان شهید شده بود؛ اگر فرزندان یا برادرانشان به شهادت رسیده بودند، صبر و مقاومت مى‌کردند. در جنگ اُحد که عده‌یى از مسلمین به شهادت رسیدند، یک زن درحالى‌که جسد سه شهید را با خود حمل مى‌کرد، وقتى به مسلمانان در نزدیکى شهر مدینه رسید، اولین سؤالى که کرد، از سلامتى پیامبر(ص) بود. یعنى سلامتى رسول‌اکرم(صلّى‌اللَّه‌علیه‌واله‌وسلّم)، براى او اهمیت بیشترى از جان عزیزانش داشت. اینها را ما در تاریخ خوانده بودیم؛ اما آنچه که در کشور ما اتفاق افتاد، اگر نگوییم اهمیتش از صدر اسلام بیشتر است، یقیناً کمتر نیست.1369/10/13
لینک ثابت
