شخصِ خود امام، آدم خوبى بود؛ شخص خودش. و خوبىِ او توانست تمام قلمرو حضور او را خوب و متلألئ بکند. وقتى کسى خوب است، حولوحوش او هم تحت تأثیر او قرار میگیرد؛ خانهی خودش را خوب میکند، دوستان خودش را خوب میکند، کشور خودش را خوب میکند، دنیاى خودش را خوب میکند. امام مثل یک چراغى بود که همه جا را منوّر میکرد؛ چون خودش منوّر بود، خودش ظلمانى نبود. واقعاً آدم خوبى بود. هر کسى را ما دیدیم -حتّى دشمنان امام- شخص او را از لحاظ زهد و پارسایى و بیطمعى به دنیا و بیاعتنائى به دنیا و راستگو بودن در ادّعاها و مانند اینها، تعریف کردند؛ و تعریفى بود.1368/11/09
لینک ثابت