نکته‌ای که در مجالس [عزاداری] مورد توجّه باید قرار بگیرد، مسئله‌ی وحدت است؛ وحدت کلمه‌ی آحاد مردم... وقتى مردم با صداى واحد، با نَفَس واحد، با اراده‌ی واحد اقدامى میکنند، حرفى میزنند، راهى را میروند، نَفَس دنیا در سینه‌اش حبس میشود، دنیا خیره میماند، قدرتهاى قوی‌پنجه زبون و کوچک میشوند و از کار میمانند. این چیزى که بارها گفته شده یعنى انتظار و توقّع و طمع دشمن در دوران بعد از امام، چیز کوچکى نیست. این قضیّه خیلى جدّى بود. سالها منتظر این ساعت بودند. ما بینناوبین‌ا‌لله براى این ساعت هیچ برنامه‌ریزى نکرده بودیم، بارها هم به خودمان میگفتیم؛ امّا تمام دشمنان براى آن ساعتها و آن روزها برنامه‌ریزى کرده بودند، خودشان را آماده کرده بودند؛ هر کس به نحوى: اِنَّ‌هُم یَکیدونَ کَیدًا × وَاَکـیدُ کَیدًا؛ خداى متعال کید الهى خودش را و مکر الهى خودش را نشان داد، امّا به برکت وحدت کلمه‌ی مردم. البتّه خود آن وحدت کلمه هم کار خدا بود -وَلـّْکِـنَّ اللهَ اَلَّفَ بَی‌ـنَهُم- کار هیچ کس نبود.خب، حالا این نعمت را خدا به ما داد؛ ما باید آن را حفظ کنیم. اوّلاً در جلسات، از طرف خود گویندگان مطلقاً سخنى، اشاره‌اى، حرکتى که به یک اختلافى اشاره کند، باید وجود نداشته باشد -هیچ بهانه‌اى مجوّز این نمیشود که ما در یک جلسه‌اى یک چیزى را که ممکن است بین دو دسته‌ی از مردم یک اختلافى به وجود بیاورد مطرح کنیم؛ در قضایاى سیاسى، در قضایاى دینى، در مسائل مربوط به دولت، در مسائل مربوط به مرجعیّت، در مسائل مربوط به روحانیّت، در مسائل مربوط به رهبرى، در مسائلى مانند اینها، هرچه هست؛ آن حرفهایى و سخنانى که میتواند بین مردم اختلافى، شکافى، بگومگویى، دودستگی‌اى که این به آن بگوید «دیدى من درست گفتم»، آن بگوید «نخیر اشتباه کردى» به وجود بیاورد، از گویندگان مذهبى صادر نشود- بلکه بعکس، گویندگان مذهبى کوشش کنند که فضا، فضاى محبّت‌آمیز باقى بماند، همکارى بین مسئولین و مردم و وحدت کلمه توصیه بشود.1368/05/11
لینک ثابت
