انقلاب ما دارای دو بعد بود: بعد داخلی و بعد خارجی. در بعد داخلی، ملت فداكار ایران زندگی دست‌ساخته‌ی فرهنگ غرب و آلوده به فساد قدرتهای استكباری را به زندگی اسلامی ـ كه آرزوی همه‌ی مردم ایران بود ـ تبدیل كرد. در این بعد، پیشرفتهای بسیار چشمگیری هم پدیدار شد. امروز روحیات و واقعیات زندگی ملت ایران، با آنچه كه قبل از پیروزی انقلاب وجود داشت و دستهای استعماری روی آن كار كرده بودند، تفاوتهای بسیار زیادی دارد. البته نمی‌گوییم كه امروز زندگی ما كاملا اسلامی است; ولی معتقدیم در مقایسه با گذشته، به مراتب به زندگی اسلامی نزدیك شده‌ایم و باید تلاش كنیم كه باز هم نزدیكتر شویم.
زندگی و حیات طیبه‌ی اسلامی، یعنی سعادت دنیا و عقبی و رفاه مادی و تعالی معنوی. انقلاب ما این حركت را در كشور به وجود آورد و دست قدرتمند الهی رهبر و امام بزرگوار آن را به پیش برد، و از این جهت امروز بحمدالله در دنیا ملتی نمونه هستیم.
اهمیت بعد خارجی انقلاب، كمتر از بعد داخلی آن نیست. در بعد خارجی، انقلاب ما توانست ملتهای مسلمان را با هم آشنا، و نسبت به یكدیگر دلسوز و علاقه‌مند كند. سالهای متمادی استعمار در میان كشورهای اسلامی كار كرد، تا آنها را از هم جدا كند و یا در مقابل یكدیگر قرار دهد; فارس در مقابل عرب، هر دو در مقابل ترك، هر سه در مقابل ملت پاكستان، و همه در مقابل ملتهای دیگر مسلمان. استعمار قصد داشت با این كار، بین كشورها و دولتها، مرزهای جغرافیایی و نژادی و ملی به وجود آورد. این‌كه امروز می‌بینید بعضی از سلاطین و رؤسای دست‌نشانده‌ی استعمار فریاد ملیت‌گرایی و قومیت‌گرایی را در دنیا سر می‌دهند، در اصل همان خطوط و روشهای استعماری را دنبال می‌كنند.
انقلاب ما ملتها را با هم آشنا و نزدیك كرد. امروز كشورها و ملتهای اسلامی، به بركت انقلاب ایران احساس می‌كنند كه روحیه‌ی مسلمانی در آنها زنده شده است. ملتهای عرب، پیش از آن‌كه به عرب بودن خود افتخار كنند ـ اگر وجدان و ایمانشان آزاد باشد ـ به مسلمانی خویش افتخار می‌كنند. ملت مسلمان شبه‌قاره‌ی هند و آفریقا و سایر ملتهای مسلمان آسیا نیز به مسلمانی خود افتخار می‌كنند.
اسلام به بركت انقلاب، به صورت یك ارزش درآمد و مسلمانها با احساس اسلام، به هم نزدیك شدند; و از سوی دیگر، دشمنان جهانی اسلام ـ یعنی استكبار جهانی و شرق و غرب متجاوز و امریكای تجاوزكار و غارتگر ـ كه از اعماق وجود با اسلام مخالفند، از وحدت اسلامی و آشنایی ملتهای مسلمان با یكدیگر، دچار وحشت شده‌اند.
ما كه امروز برای امام(ره) عزادار هستیم، باید این دو بعد را با كمال جدیت مورد توجه و نظر قرار دهیم; والا اگر خدای ناخواسته راه و وصیت امام فراموش بشود ـ كه ان‌شاءالله هرگز فراموش نخواهد شد ـ نتایج زحمات طولانی آن بزرگوار از بین خواهد رفت.1368/04/12
لینک ثابت
