بسم الله الرّحمن الرّحیم

 

دعا وسیله‌ى مؤمن و ملجأ مضطر و رابط انسان ضعیف و جاهل با منبع فیّاض علم و قدرت است و بشر بى‌ رابطه‌ى روحى با خدا و بدون عرض نیاز به غنىّ بالذّات، در عرصه‌ى زندگى سرگشته و درمانده و هدر‌رفته است: قُل ما یَعبَؤُا بِکُم رَبّی لَولا دُعآؤُکُم.(۱)

بهترین دعا آن است که از سر معرفتى عاشقانه به خدا و بصیرتى عارفانه به نیازهاى انسان انشاء شده باشد، و این را فقط در مکتب پیامبر خدا (صلّى الله‌ علیه و آله و سلّم) و اهل‌بیت طاهرین او که اوعیه‌ى(۲) علم پیامبر (صلّى الله‌ علیه و آله و سلّم) و ورّاث حکمت و معرفت اویند، میتوان جست. ما بحمدالله ذخیره‌اى بى‌پایان از ادعیه‌ى مأثوره‌ى(۳) از اهل‌بیت (علیهم‌ السّلام) داریم که اُنس با آن، صفا و معرفت و کمال و محبّت میبخشد و بشر را از آلایشها پاکیزه میسازد.

 

مناجات مأثوره‌ى ماه شعبان، که روایت شده اهل‌بیت (علیهم‌ السّلام) بر آن مداومت داشتند، یکى از دعاهایى است که لحن عارفانه و زبان شیواى آن با مضامین بسیار والا و سرشار از معارف عالى‌اى همراه است که نظیر آن را در زبانهاى معمولى و محاورات عادّى نمیتوان یافت و اساساً با آن زبان قابل اداء نیست. این مناجات، نمونه‌ى کاملى از تضرّع و وصف حال برگزیده‌ترین بندگان صالح خدا با معبود و محبوب خود، ذات مقدّس ربوبى است؛ هم درس معارف است، هم اسوه و الگوى عرض حال و درخواست انسان مؤمن از خدا.

 

مناجاتهاى پانزده‌گانه که از امام زین‌العابدین حضرت علىّ‌بن‌الحسین (علیه السّلام) نقل شده، گذشته از خصوصیّات بارز دعاهای مأثور از اهل‌بیت (علیهم ‌السّلام)، این مزیّت را دارا است که به مناسبت حالات مختلف مؤمن، مناجاتها را انشاء فرموده است.
خداوند به همه توفیق استفاضه(۴) و خودسازى به برکت این کلمات مبارک را عنایت فرماید. آمین.