پیروزی در شطرنج منطقه‌ای / سردار صفوی
برای دریافت فایل ، با توجه به سرعت اینترنت خود ، یکی از سه لینک روبرو را کلیک نمایید:
عراقی‌ها به رهبری صدام، در یازده مرداد سال شصت و نه، مطابق با سال 1990 میلادی به کویت حمله کردند. ساعت 7 صبح نیروهای نظامی دوازده لشکر عراق از مرز صفّوان به مقصد کویت، که بیش از صد و ده کیلومتر فاصله بود، حمله کردند که در پی آن و قبل از ظهر، دولت و ارتش کویت ساقط شدند؛ یعنی کویتی‌ها، هفت ساعت دوام نیاوردند. عراق، کویت را ضمیمه‌ی خاک خودش کرده و بر منابع نفتی کویت تسلّط پیدا کرد و می‌خواست که با تصرّف و تسلّط ذخایر نفت کویت، ذخایر نفت خودش را به 20 درصد ذخایر نفت جهان برساند. آمریکایی‌ها و متحدانش به رهبری آقای بوش و در بیست و نهم اسفند ماه سال شصت و نه ساعت 6 بامداد به کویت حمله کردند تا عراقی‌ها را از کویت بیرون کنند.
حال مواضع رهبر انقلاب را در مورد این موضوع ببینیم. شورای عالی امنیت ملی ایران، جلسه‌ای قبل از آن حمله گذاشت. یک ماه قبل از این حمله، سپاه پاسداران نامه‌ی رسمی خدمت حضرت آقا نوشت - این را برای اولین‌بار می‌گویم- که تجمع بزرگی از ارتش عراق در جنوب بصره و شهرهای جنوب عراق شکل گرفته است. عراقی‌ها یا می‌خواهند به کویت و یا مجدد می‌خواهند به ایران حمله کنند. ما به عنوان سپاه پاسدارن کاملاً ارتش عراق را از نظر اطلاعاتی رصد می‌کردیم. در این یک ماه فرصتی داده شد که شورای عالی امنیت ملی، سیاست‌گذاری کند که اگر یک اتفاقی افتاد، وزارت خارجه و صدا و سیما چه موضعی بگیرند. وقتی که عراقی‌ها کویت را اشغال کردند، در ایران بعضی‌ها می‌گفتند که ما الآن باید برویم در کنار صدام و علیه آمریکا بجنگیم، حتی در مجلس بعضی‌ها هم این صحبت‌ها را عنوان می‌کردند. اما رهبر معظّم انقلاب اسلامی هم تجاوز عراق به کویت و هم حمله‌ی آمریکایی‌ها به عراق را محکوم کردند و آن جنگ را مدیریت کردند. به صورتی که هم تجاوز صدام به کویت و هم حمله نظامی آمریکا به عراق را محکوم کردند و هم از اینکه خطری متوجه ایران شود، جلوگیری کردند.
در همان زمان تعداد زیادی از کویتی‌ها فرار کردند و آمدند داخل ایران. به علاوه اینکه وقتی آمریکایی‌ها به عراق حمله کردند، اولین شهر مورد حمله، شهر بصره بود. همین مردم بصره‌ای که اسرای ما را در سال‌های جنگ، با سنگ می‌زدند یا به اتوبوس‌های آن‌ها سنگ می‌زدند، با دستور رهبر معظم انقلاب در مورد باز کردن مرز، با پای پیاده و گرسنه فرار می‌کردند و وارد مرزهای ایران می‌شدند. ایشان دستور دادند که مرز را باز کنید که مسلمان‌های بصره، وقتی که آمریکایی‌ها حمله کردند، بیایند داخل ایران.
