شعرخوانی آقای قادر طهماسبی (فرید)

یک بغل گل بود و در دامان آغوشم نریخت
یک قدح می بود و در پیمانه‌ی هوشم نریخت

مجمری نور و حرارت آن حریق ارغوان
در فضای سینه‌ی تاریک و مه پوشم نریخت

باغبان وصل را نازم که در اوج عطش
آب در گلدان از خاطر فراموشم نریخت

حافظا رفتی و در این سال‌ها شعری زلال
انگبین خلصه‌ای در جامت هوشم نریخت

انتظارم کشت و گلبانگ به خون آغشته‌ای
طرح سیلی تازه با فریاد چاووشم نریخت

سال‌ها بگذشت و در می‌خانه‌ی متروکه درد
خون گرم شیونی در لاله‌ی گوشم نریخت

دوش گفتم ساقیا امشب چه داری، گفت زهر
گفتمش کج کن قدح را، دید می‌نوشم نریخت

شب گذشت و روغن خون آبه‌ای بغض خسیس
در چراغ چشم‌های نیمه خاموشم نریخت

قامت بالا بلندی چون شهادت ای دریغ
آبشاری بود و در مرداب آغوشم نریخت