پس از اقامه‌ی نماز ظهر؛ در حسینیه‌ی امام خمینی (رحمه‌الله)

[PDF Mobile]

بسم‌الله‌الرّحمن‌الرحیم

 اوّلاً خیلی خوش‌آمدید؛ ثانیاً خیلی متشکّرم از این برادر عزیز و محترمی که بدون بلندگو صحبت کردند؛ هم بیانشان بیان روشن و سلیس و روانی بود که همه فهمیدیم ایشان چه میفرمایند، هم صدایشان ماشاءالله صدای بلندی بود که بدون بلندگو به همه‌ی حسینیّه رسید؛ ما هم شنیدیم. خیلی متشکّرم از محبّت ایشان که از راه دور آمدند و همچنین بقیّه‌ی برادران و خواهرانی که احتمالاً از راه‌های دور تشریف آوردند و این مجلس نورانی را با حضور خودشان منوّر کردند؛ از همه‌ی شما متشکّرم.

 من در برنامه‌ی امروز عرایضی ندارم. الحمدلله استفاده کردید، همه شنیدید، من هم مثل شما شنیدم و بهره بردم. به‌هرحال این دیدارها، این اجتماعات، این یادآوری‌ها من و شما را بایستی در راهی که در پیش داریم تقویت کند، عزم ما را ثابت کند، ثاقب کند. در دعا میخوانید: اَللّهُمَّ ارزُقنی ... عِلماً واسِعاً ... وَ عَزماً ثاقِباً؛(۱) عزم و اراده‌ی محکم و پایدار داشته باشید در این راه. راه، راه درستی است؛ هدف، هدف بسیار والایی است، و اقدام جوانهای امروز، مردم امروز، برادران و خواهران ما در حرکت در این راه مبارک انقلاب و نظام جمهوری اسلامی، حرکت محبوب الهی است ان‌شاءالله؛ مرضیّ الهی است. منتها آنچه مهم است و همه‌ی ما باید در نظر داشته باشیم، ثبات در این راه است؛ ثبات در این راه. در دو جای قرآن «اِستَقِم» دارد؛(۲) استقامت کردن یعنی ثبات ورزیدن در این راه و تحت تأثیر عوامل گوناگون قرار نگرفتن. راه، راه همواری نیست؛ راه خدا، راه تلاش در راه خدا، راه اقامه‌ی حق و عدل، راه رسیدن به تمدّن اسلامی و نظام حقیقی اسلامی و جامعه‌ی اسلامی راه دشواری است؛ راهی است که پیغمبران در این راه با زحمت حرکت کردند و پیش رفتند.

 امروز بحمدالله ملّت ایران وقتی به پشت سر خود نگاه میکند، موفّقیّتهای فراوانی را میبیند؛ پیش رو هم همین‌جور؛ پیش رو هم کاملاً امیدبخش و خوش‌عاقبت است -در این هیچ تردیدی نیست- منتها راه، راه همواری نیست؛ راه پُرپیچ‌وخمی است، راه پُرفرازونشیبی است؛ راهی است که ممکن است به‌خاطر برخورد با عوامل نامساعد از عزم و اراده‌ی بعضی‌ها در این راه کاسته بشود. سعی‌تان این باشد که از عزم و اراده‌تان در این راه کاسته نشود؛ روزبه‌روز ان‌شاءالله ثابت‌قدم‌تر بشوید.

والسّلام علیکم و رحمةالله و برکاته


۱) مصباح کفعمی، ص ۶۳ (با اندکی تفاوت)
۲) سوره‌ی هود، آیه‌ی ۱۱۲ و سوره‌ی شوریٰ، ‌آیه‌ی ۱۵